Για μια τάξη, της αταξίας

Το καθεστώς των μνημονίων ως συγκυριακή εκφορά της κανιβαλικής ιστορικότητας του καπιταλισμού, δεν απομυζά μονοδιάστατα το εισόδημα, τα δημοκρατικά δικαιώματα, τα δικαιώματα στην υγεία , στην ασφάλιση ή στην παιδεία. Πρόκειται για ένα καθεστώς που θρέφεται από την διαρκή υποταγή των υπηκόων του, από τη διαρκή και απεγνωσμένη απόπειρα επιβίωσης τους, χωρίς ποτέ να αμφισβητείται ο φορέας αυτής της απόγνωσης.

Οι κραυγές των ηττημένων πνίγονται στην “Βαβελική” οχλαγωγία μιας μεσσιανικής, μιας ιερής ανάπτυξης που δεν πρόκειται να σώσει, όσους έχουν πραγματική ανάγκη διάσωσης.

Ο καπιταλισμός συνιστά ένα διαρκές καθεστώς κλοπής της ζωής των αποσυνάγωγων της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Ο καπιταλισμός με την μορφή των μνημονίων, αποτελεί την ειδική μορφή απόσπασης του ιστορικού χρόνου, ως η βίαιη εκβολή μιας ετεροβαρούς κοινωνικής σχέσης, όπου οι δυνάμεις της εργασίας αποθέτουν το παρελθόντα, παρόντα και μελλοντικό χρόνο τους, εντός ενός διηνεκούς κύκλου βαρβαρικής αναπαραγωγής του καθεστώτος. Μέσα από ένα δαιδαλώδη μηχανισμό ψευδούς αναγωγισμού, η εργασία αναζητά την ολοκλήρωσή της ως αναλώσιμο υλικό της καπιταλιστικής ανάπτυξης υιοθετώντας την παραδοχή, ότι η επιτυχής ευόδωση της καπιταλιστικής συνέχειας συνιστά την διαιώνιση της δικής της οντολογίας.

συνεχίστε # marxism