.jpg)
Με πρωτοβουλία του αντιεξουσιαστικού χώρου, έγινε προσπάθεια ανακατάληψης της Βίλλα Αμαλίας. Φυσικά , τα ΜΜΕ ως γραφείο τύπου της καπιταλιστικής αστικής τάξης έσπευσαν να καταδικάσουν την κατάλυση της δημοκρατίας από ακραίες ομάδες που απειλούν την αστική έννομη τάξη. Θέση που στηρίχθηκε και στην συμβολική κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ, μηρυκάζοντας «διανοητικά παραπληγικές» απόψεις περί προσβολής της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των θεσμών της όπως είναι τα κόμματα, και ειδικά αυτό της ΔΗΜΑΡ που λειτουργεί ως το ιδανικό αριστερό «πλυντήριο» των στρατηγικών επιλογών της ελληνικής αστικής τάξης.
Μια αστική δημοκρατία που οι ίδιοι την καταλύουν καθημερινά, κυβερνώντας με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και χρησιμοποιώντας την βία του αστικού κράτους για να εξαφανίσουν κάθε φωνή αντίστασης απέναντι στην αστική πολιτική και στην εκφορά αυτής, σε πολιτικό και οικονομικό πεδίο στην ελληνική κοινωνία.
Ακόμη και σε αυτό το περιφερειακό ζήτημα φάνηκε το τεράστιο, το δυσαναπλήρωτο κενό που δημιουργεί η απουσία επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς. Καθώς ανεξάρτητα από την θέση που έχει κάποιος για την πολιτική αποτελεσματικότητα των δράσεων που ανέλαβαν οι συγκεκριμένες αντιεξουσιαστικές ομάδες, ή γενικότερα για τον ρόλο που διαδραματίζουν οι καταλήψεις χώρων , αναφορικά με την επιδίωξη συνολικής αντιπαράθεσης με την αστική πολιτική και το αστικό κράτος, δεν υπάρχει δίλλημα ή ανάγκη διατήρησης ίσων αποστάσεων ανάμεσα στις πρακτικές και τον ρόλο αυτών των ομάδων και στις πρακτικές και τον ρόλο του αστικού κράτους.
Αποτελεί σαφές δείγμα ταξικού στίγματος, η πλήρης, ξεκάθαρη και συνολική αντιπαράθεση με την αστική πολιτική, την κυβέρνηση και τις δυνάμεις καταστολής του εργατικού κινήματος , που τεχνητά διογκώνοντας την πολιτική σημασία καταλήψεων όπως αυτή της Βίλλα Αμαλίας, δημιουργούν και παγιώνουν ένα ζοφερό τοπίο κοινοβουλευτικής δικτατορίας όπου κάθε κίνηση εκτός των πλαισίων της αντιμετωπίζεται μέσω της νόμιμης βίας της αστικής δημοκρατίας τους. Αποτελεί δείγμα ταξικής εργατικής ευθύνης να ιεραρχηθεί στην συγκεκριμένη υπόθεση ως μοναδικός αντίπαλος η αστική πολιτική και το αστικό κράτος. Κάθε άλλη θέση παρελκυστικού ύφους και φυσιογνωμίας, τοποθετεί τον φορέα της, στο κάδρο της αστικής δημοκρατίας τους. Έστω, στο σκονισμένο αριστερό κάτω άκρο αυτού του κάδρου.
Το αστικό κράτος δεν λειτουργεί , με κριτήριο την μαζικότητα ή το βαθμό οργάνωσης μιας κίνησης ή μιας δράσης που αντίκειται στους βασικούς κανόνες λειτουργίας της έννομης τάξης που παράγει. Οι απεργοί χαλυβουργοί, οι φοιτητές και οι μαθητές που καταλαμβάνουν σχολεία και πανεπιστήμια, οι εργαζόμενοι που καταλαμβάνουν χώρους όπως η Δημοτική αγορά της Κυψέλης, ή ακόμη και η εικοσάχρονη κατάληψη της Βίλλα Αμαλίας αποτελούν για την βία του αστικού κράτους και συνολικά της αστικής πολιτικής, ταυτόσημες περιπτώσεις στον βαθμό που αντίκεινται στα όρια που κάθε φορά η τελευταία θέτει.
Μια κομμουνιστική εργατική αντίληψη, μια αντίληψη που συγκροτείται πρωταρχικά στην αέναη, συνολική σε μορφή και περιεχόμενο αντίθεση στην αστική πολιτική , όταν η τελευταία επιτίθεται σε μια εκδοχή αντισυστημικής έκφρασης απέναντι στην καθεστηκυία , συγκρούεται με την κυρίαρχή, δηλαδή με αυτή που ασκεί την κοινωνική και οικονομική ηγεμονία της στον κόσμο της εργασίας, και στην συνέχεια «λογαριάζεται» σε πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό επίπεδο με αντιεξουσιαστικές θεωρήσεις που ενδέχεται να αποτελούν-και πολλές φορές αποτελούν- τροχοπέδη στην ανάπτυξη ενός νικηφόρου εργατικού κινήματος ανατροπής της καπιταλιστικής τάξης.
Ωστόσο για να δικαιούσαι , να αντιπαρατεθείς μέχρι τέλους με μια λαθεμένη, ανεπαρκής και αναποτελεσματική θεώρηση και αντίληψη, που βρίσκεται όμως εντός του «αντισυστημικού τόξου», πρέπει προηγουμένως να έχεις αρνηθεί τους όρους, τους κανόνες και τα όρια της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού, καταδεικνύοντας σε επίπεδο Λόγου αλλά κυρίως σε επίπεδο Έργου την διαμετρικά διαφορετική και συνολικά εχθρική προς την αστική πολιτική, κοινωνική και πολιτική σου πρόταση.
Η ψυχή του κομμουνιστικού προτάγματος αφορά στην με κάθε κόστος αντιπαράθεση με την αστική τάξη ειδικά όταν αυτή –όπως στις μέρες μας- βιαιοπραγεί καθημερινά στην ζωή και την καθημερινότητα της εργατικής τάξης. Εν κατακλείδι, και επί του συγκεκριμένου, οι συγκεκριμένες αντιεξουσιαστικές ομάδες, καλώς έπραξαν που προσπάθησαν να ανακαταλάβουν της Βίλλα Αμαλία, καλώς έπραξαν που συμβολικά κατέλαβαν τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ, καλώς έπραξαν που πραγματοποίησαν κινητοποίηση έξω από το Υπουργείο Οικονομικών κατά την διάρκεια παρουσίας εκεί του Σαμαρά. Αν υπάρχει κάτι πραγματικά λυπηρό –από την σκοπιά της εργατικής πολιτικής- είναι ότι αυτές οι καταλήψεις και κινητοποιήσεις, δεν πραγματώθηκαν από μια ευρεία πλειοψηφία εργαζομένων, από σωματεία και επιτροπές αγώνα, που θα έπρεπε να αποτελούν ασπίδα προστασίας απέναντι σε κάθε ενέργεια κρατικής καταστολής, απέναντι σε κάθε επιλογή άσκησης βίας, του αστικού κράτους και της αστική πολιτικής.
Το ξαναγράφω : η έλλειψη επαναστατικού εργατικού κομμουνιστικού πόλου, δίνει χώρο , χρόνο και ευρύτατες δυνατότητες στην αστική πολιτική να αλωνίζει ελεύθερα, να στοχοποιεί και να καταστέλλει κάθε μικρή ή μεγαλύτερη αντίδραση απέναντι στις επιλογές της. Ένας επαναστατικός εργατικός κομμουνιστικός πόλος, αποτελεί όσο ποτέ αδήριτη αναγκαιότητα, αλλιώς θα συνεχίσουμε να είμαστε θεατές, μιας επελαύνουσας αστικής πολιτικής και μιας αριστεράς που θα βγάζει ανακοινώσεις υπερασπιζόμενη την δημοκρατία αυτής.
Μια αστική δημοκρατία που οι ίδιοι την καταλύουν καθημερινά, κυβερνώντας με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και χρησιμοποιώντας την βία του αστικού κράτους για να εξαφανίσουν κάθε φωνή αντίστασης απέναντι στην αστική πολιτική και στην εκφορά αυτής, σε πολιτικό και οικονομικό πεδίο στην ελληνική κοινωνία.
Ακόμη και σε αυτό το περιφερειακό ζήτημα φάνηκε το τεράστιο, το δυσαναπλήρωτο κενό που δημιουργεί η απουσία επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς. Καθώς ανεξάρτητα από την θέση που έχει κάποιος για την πολιτική αποτελεσματικότητα των δράσεων που ανέλαβαν οι συγκεκριμένες αντιεξουσιαστικές ομάδες, ή γενικότερα για τον ρόλο που διαδραματίζουν οι καταλήψεις χώρων , αναφορικά με την επιδίωξη συνολικής αντιπαράθεσης με την αστική πολιτική και το αστικό κράτος, δεν υπάρχει δίλλημα ή ανάγκη διατήρησης ίσων αποστάσεων ανάμεσα στις πρακτικές και τον ρόλο αυτών των ομάδων και στις πρακτικές και τον ρόλο του αστικού κράτους.
Αποτελεί σαφές δείγμα ταξικού στίγματος, η πλήρης, ξεκάθαρη και συνολική αντιπαράθεση με την αστική πολιτική, την κυβέρνηση και τις δυνάμεις καταστολής του εργατικού κινήματος , που τεχνητά διογκώνοντας την πολιτική σημασία καταλήψεων όπως αυτή της Βίλλα Αμαλίας, δημιουργούν και παγιώνουν ένα ζοφερό τοπίο κοινοβουλευτικής δικτατορίας όπου κάθε κίνηση εκτός των πλαισίων της αντιμετωπίζεται μέσω της νόμιμης βίας της αστικής δημοκρατίας τους. Αποτελεί δείγμα ταξικής εργατικής ευθύνης να ιεραρχηθεί στην συγκεκριμένη υπόθεση ως μοναδικός αντίπαλος η αστική πολιτική και το αστικό κράτος. Κάθε άλλη θέση παρελκυστικού ύφους και φυσιογνωμίας, τοποθετεί τον φορέα της, στο κάδρο της αστικής δημοκρατίας τους. Έστω, στο σκονισμένο αριστερό κάτω άκρο αυτού του κάδρου.
Το αστικό κράτος δεν λειτουργεί , με κριτήριο την μαζικότητα ή το βαθμό οργάνωσης μιας κίνησης ή μιας δράσης που αντίκειται στους βασικούς κανόνες λειτουργίας της έννομης τάξης που παράγει. Οι απεργοί χαλυβουργοί, οι φοιτητές και οι μαθητές που καταλαμβάνουν σχολεία και πανεπιστήμια, οι εργαζόμενοι που καταλαμβάνουν χώρους όπως η Δημοτική αγορά της Κυψέλης, ή ακόμη και η εικοσάχρονη κατάληψη της Βίλλα Αμαλίας αποτελούν για την βία του αστικού κράτους και συνολικά της αστικής πολιτικής, ταυτόσημες περιπτώσεις στον βαθμό που αντίκεινται στα όρια που κάθε φορά η τελευταία θέτει.
Μια κομμουνιστική εργατική αντίληψη, μια αντίληψη που συγκροτείται πρωταρχικά στην αέναη, συνολική σε μορφή και περιεχόμενο αντίθεση στην αστική πολιτική , όταν η τελευταία επιτίθεται σε μια εκδοχή αντισυστημικής έκφρασης απέναντι στην καθεστηκυία , συγκρούεται με την κυρίαρχή, δηλαδή με αυτή που ασκεί την κοινωνική και οικονομική ηγεμονία της στον κόσμο της εργασίας, και στην συνέχεια «λογαριάζεται» σε πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό επίπεδο με αντιεξουσιαστικές θεωρήσεις που ενδέχεται να αποτελούν-και πολλές φορές αποτελούν- τροχοπέδη στην ανάπτυξη ενός νικηφόρου εργατικού κινήματος ανατροπής της καπιταλιστικής τάξης.
Ωστόσο για να δικαιούσαι , να αντιπαρατεθείς μέχρι τέλους με μια λαθεμένη, ανεπαρκής και αναποτελεσματική θεώρηση και αντίληψη, που βρίσκεται όμως εντός του «αντισυστημικού τόξου», πρέπει προηγουμένως να έχεις αρνηθεί τους όρους, τους κανόνες και τα όρια της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού, καταδεικνύοντας σε επίπεδο Λόγου αλλά κυρίως σε επίπεδο Έργου την διαμετρικά διαφορετική και συνολικά εχθρική προς την αστική πολιτική, κοινωνική και πολιτική σου πρόταση.
Η ψυχή του κομμουνιστικού προτάγματος αφορά στην με κάθε κόστος αντιπαράθεση με την αστική τάξη ειδικά όταν αυτή –όπως στις μέρες μας- βιαιοπραγεί καθημερινά στην ζωή και την καθημερινότητα της εργατικής τάξης. Εν κατακλείδι, και επί του συγκεκριμένου, οι συγκεκριμένες αντιεξουσιαστικές ομάδες, καλώς έπραξαν που προσπάθησαν να ανακαταλάβουν της Βίλλα Αμαλία, καλώς έπραξαν που συμβολικά κατέλαβαν τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ, καλώς έπραξαν που πραγματοποίησαν κινητοποίηση έξω από το Υπουργείο Οικονομικών κατά την διάρκεια παρουσίας εκεί του Σαμαρά. Αν υπάρχει κάτι πραγματικά λυπηρό –από την σκοπιά της εργατικής πολιτικής- είναι ότι αυτές οι καταλήψεις και κινητοποιήσεις, δεν πραγματώθηκαν από μια ευρεία πλειοψηφία εργαζομένων, από σωματεία και επιτροπές αγώνα, που θα έπρεπε να αποτελούν ασπίδα προστασίας απέναντι σε κάθε ενέργεια κρατικής καταστολής, απέναντι σε κάθε επιλογή άσκησης βίας, του αστικού κράτους και της αστική πολιτικής.
Το ξαναγράφω : η έλλειψη επαναστατικού εργατικού κομμουνιστικού πόλου, δίνει χώρο , χρόνο και ευρύτατες δυνατότητες στην αστική πολιτική να αλωνίζει ελεύθερα, να στοχοποιεί και να καταστέλλει κάθε μικρή ή μεγαλύτερη αντίδραση απέναντι στις επιλογές της. Ένας επαναστατικός εργατικός κομμουνιστικός πόλος, αποτελεί όσο ποτέ αδήριτη αναγκαιότητα, αλλιώς θα συνεχίσουμε να είμαστε θεατές, μιας επελαύνουσας αστικής πολιτικής και μιας αριστεράς που θα βγάζει ανακοινώσεις υπερασπιζόμενη την δημοκρατία αυτής.
Για την περίπτωση που αυτό δεν έχει υποπέσει στην αντίληψη κάποιου, να υπενθυμίσω πως "επαναστατικός-εργατικός-κομμουνιστικός" πόλος (και όχι μόνον) υπάρχει στην Ελλάδα εδώ και περίπου έναν αιώνα...
Για την βίλα τώρα, θα παραπέμψω εδώ:
http://fadomduck2.blogspot.gr/2013/01/gr-villa-amalias.html
Πολλά μπράβο για τη κρυστάλλινη τοποθέτησή σου.
Ένας αποδιοπομπαίος τράγος
1. Είναι προφανές ότι έχουμε διαφορετική αντίληψη σε ότι αφορά στην εννοιολόγηση της φράσης "επαναστατικός, εργατικός, κομμουνιστικός πόλος". Η ιστορική περιοδολόγηση του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα μάλλον έχει να επιδείξει λιγότερες επαναστατικές στιγμές απ΄ότι ρεφορμιστικές.Δεν θεωρώ δόκιμο να αναφερθώ σε αυτές καθώς είναι πολλές και στιγματισμένες απο το αίμα κομμουνιστών που οι επαναστατικές τους προσδοκίες χάθηκαν μέσα στα κιτάπια του ρεφορμιστικού ρεαλισμού.
Κάτι ιστορικά απολύτως λογικό, αν παρατηρήσουμε τις πολιτικές γραμμές που ηγεμόνευσαν στο διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα απο την δεκαετία του 30 και μετά. Θεωρώ ότι είναι δύσκολο να υποπέσει στην αντίληψη κάποιου η επικράτηση ρεφορμιστικών και όχι κομμουνιστικών αντιλήψεων στο μεγαλύτερο μέρος του αιώνα που έφυγε. Απο αυτή την σκοπιά είναι δεδομένη η θέση μου ότι δεν υφίσταται ειδικά στην περίοδο που αυτό το κείμενο δημοσιεύεται επαναστατικός εργατικός κομμουνιστικός πόλος. Τπάρχουν φυσικά εργατικά και κομμουνιστικά κόμματα που ωστόσο απέχουν πολύ απο το να χαρακτηριστούν τόσο σε πολιτικό καιιδεολογικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικό, ως κομμουνιστικός πόλος με τέτοιας ποιότητας ταξική αναφορά μάλιστα, που να καθιστά οράτη την επαναστατική προοπτική του.
2. Σε ότι αφορά στην ανακοίνωση του ΚΚΕ, νομίζω ότι ήταν μια τελείως περιττή ανακοίνωση που σε τίποτα δεν συμβάλλει στην παρούσα φάση. Ωστόσο η δική μου ανάρτηση αφορούσε στο τι θα έπραττε ένας κομμουνιστικός εργατικός πόλος απέναντι στην βίαιη επέλαση της αστικής πολιτικής. Σε αυτό το πλαίσιο δεν εγκαλώ το ΚΚΕ για κάτι που δεν αναμένω απο αυτό και που εκτιμώ ότι δεν μπορεί να πράξει, καθώς δεν είναι ο κομμουνιστικός εργατικός πόλος στον οποίο αναφέρομαι.
Δεδομένου ότι ο τελευταίος δεν υφίσταται.
το ορθό : "Θεωρώ ότι είναι δύσκολο να μην υποπέσει στην αντίληψη κάποιου η επικράτηση ρεφορμιστικών και όχι κομμουνιστικών αντιλήψεων στο μεγαλύτερο μέρος του αιώνα που έφυγε"
«…Από τη Φύση έρχομαι στα έργα του ανθρώπου. Προτάσσοντας την ιδέα της ανθρωπότητας ,θέλω να δείξω, ότι δεν υπάρχει καμία ιδέα του κράτους, επειδή το κράτος είναι κάτι μηχανικό [υπάρχει] εξίσου ελάχιστα όσο υπάρχει και μια ιδέα μιας μηχανής. Μόνον ό,τι είναι αντικείμενο της ελευθερίας ονομάζεται ιδέα. Πρέπει λοιπόν να πάμε πέρα από το κράτος!- Διότι κάθε κράτος πρέπει αναγκαστικά να μεταχειρίζεται ελεύθερους ανθρώπους ως μηχανικό σύνολο γραναζιών · και δεν πρέπει να το κάνει· επομένως πρέπει να πάψει…Ταυτοχρόνως θέλω να καταθέσω εδώ τις αρχές μιας ιστορίας της ανθρωπότητας και να ξεγυμνώσω ως το πετσί του όλο εκείνο το άθλιο ανθρώπινο έργο που συνίσταται σε κράτος ,σύνταγμα, κυβέρνηση ,νομοθεσία. Τέλος ακολουθούν οι ιδέες ενός ηθικού κόσμου, της θεότητας, της αθανασίας ,-ανατροπής κάθε ψευδούς πίστεως, διωγμός του παπαδαριού, που τελευταία υποκρίνεται ελλογικότητα , από τον ίδιο το Λόγο.». Τα εισαγωγικά δεν αποδίδουν φράση ούτε του Μπακούνιν, ούτε του Μάρξ ,ούτε του Λένιν, αλλά του «κρατιστή» Χέγγελ από το 1796!!! [Hegel, Das älteste Systemprogramm des deutschen Idealismus.] και δεν ήταν γραμμένο στη βίλα Αμαλία ,Λουκία κοκ, το πρωτοπόρο ακτιβισμό της οποίας ως μέρος της θεαματικής κοινωνίας σαφώς τροφοδοτούμενου από τον αντίστοιχο φασισμό του κράτους, τον ανάγετε σε επαναστατική πράξη ελλείψει άλλης. Τέλεια ,αλλά ο αναγόμενος σε επαναστατική πράξη ακτιβισμός μόνο με τη γεγονικότητα είναι προσδεδεμένος ,δηλαδή με τη μερικότητα και προφανώς συνδέεται φαντασιωτικά με την ιδεαλιστικοποίηση του κάθε φορά συμβεβηκότος που προσποιείται ελλογικότητα , από τον ίδιο το Λόγο, ακριβώς επειδή ιδεαλιστικοποιεί τους όρους. Πόσο μπροστά ήταν ο Hegel απορρίπτοντας την θεολογίζουσα ρητορική που υιοθετείτε και με τη αστικότατη ρητορική του «καλά έκαναν» που έχει την ίδια αξία με τη πρόταση, πορτοκαλί έκαναν. Πλανητικά ρίγη επαναστατικότητας διαπερνούν την αυγή του νέου υποκειμένου ,μαρξιστικά προσδιορισμένου βέβαια, της βίλας τάδε δείνα κοκ. Ακολουθούν δάκρυα για τα θύματα της κρατικής καταστολής.
Οι άνθρωποι έχουν επίγνωση πόσος κυνισμός υπάρχει στην ήττα, αλλά δυσκολα κατανοούν πόσο ήττα ενυπάρχει στον κυνισμό.
Δεν γράφω πουθενά ότι η ανακατάληψη της βίλα αμαλία ήταν επαναστατική πράξη, αλλά πράξη που εναντιώθηκε στις συγκεκριμένες επιταγές του κράτους στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ως τέτοια δεν μπορεί παρά να κατανοηθεί θετικά απο μια επαναστατική θεώρηση και γραμμή και φυσικά δεν μπορεί να καγγελθεί ως μη αρκετά επαναστατική απο τους ιστορικά ακίνητους επαναστάτες του εγχειριδιακού μαρξισμού.
Και τέλος το ¨καλά έκαναν" δεν είναι κριτική. Αλλά πρωτογενής έκφραση επιδοκιμασίας μιας πράξης που απειθαρχεί στην αστική επιταγή και στην συνοδοιπόρο αυτής, την αριστερή θεραπαινίδα της.
Αποφάσισα να σε δημοσιεύσω μετά απο αρκετά ανώνυμα σχόλια. Βάλε ενα ψευδώνυμο και συνεχίζουμε. Με Χέγκελ, Μαρξ, Λενιν, Σπινόζα, Καντ ή ότι άλλο θες. Μπορούμε να ρίξουμε και μια ματιά σε Προυντον και Μαλατέστα και να διεύρυνουμε περαιτέρω την οπτική μας.
1.όσον αφορά το κυνισμό έχεις δίκιο,μόνον που οποιοσδήποτε αναγνώστης του Χέγγελ γνωρίζει τη κριτική του στον κυνισμό, άλλο πράγμα λέει και όχι ως ηττημένος, κάθε άλλο μάλιστα...,2.μίλησα για ακτιβισμό και εξομοίωση του με επαναστατική δράση στα πλαίσια αλληλοτροφοδοτούμενου θεάματος,3.βεβαίως οι εγχειριδιακοί είναι ανίκητοι(μίλησε κάποιος;), αλλά υπενθυμίζω πάλι το Χέγγελ ότι ο φόβος απέναντι στη θεωρία, είναι φόβος έναντι στην αλήθεια,επίσης παραπέμπω στο έξοχο άρθρο-κριτική του Καντ "Πάνω στο κοινό απόφθευγμα,αυτό ισχύει στη θεωρία,αλλά όχι στη πράξη" απόφθευγμα που οι αστοί οπως γνωρίζουμε εκτοξεύουν, όταν τάχα μιλούν για το οικείο τους επιβαλλόμενο ταξικά "εφικτό",4.για τις θεραπαινίδες επίσης έχεις δίκιο,5.στο να ρίξουμε μια ματιά σε Προυντόν κλπ ισχύει ότι λέει ο Δάντης για κάποιους της κόλασης που ούτε εξεγερθηκαν κατα του θεού ούτε εμειναν πιστοί σ'αυτόν,αυτούς δες και φύγε,εκτός εάν πιστεύετε τα απίθανα π.χ. περί τραπεζών, χρήματος του Προυντόν.Για τους άλλους ούτε συζήτηση.