"Εχθρός προ των πυλών", μια κοινοβουλευτική χούντα που επωάζει ένα νέο αστικό ολοκληρωτισμό

Η ελληνική αστική τάξη βρίσκεται στο μέσο ενός διεθνικού πεδίου ταξικών ανταγωνισμών, σε ιδιαίτερα δυσχερή θέση έχοντας χάσει μεγάλο κομμάτι από την δυναμική της, ως οικονομικός παράγοντας στα βαλκάνια και ως «ισότιμο» μέλος της ΕΕ και της ΟΝΕ. Η καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης εμφάνισε ωμές τις αδυναμίες  της, και την δυστοκία της να διαμορφώσει μια στρατηγική εξόδου από την κρίση, συγκροτώντας  ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τα μικροαστικά και εργατικά στρώματα.

Αυτό ωστόσο, που πρέπει να πράξει, και το πράττει είναι να διασωθεί η ίδια, επιτιθέμενη με τον πιο ολοκληρωτικό τρόπο στα εργατικά συμφέροντα. Δεν αποτελεί επίδικο σε αυτή την φάση τουλάχιστον, να δοθεί μια στρατηγική ανάσα τόσο για τα δικά της συμφέροντα όσο και των στρωμάτων που είναι δεμένα μαζί της και πρωτοστατούν στην μάχη καθυπόταξης της εργατικής τάξης. Βρισκόμαστε σε εκείνη την φάση όπου αφήνεται να καταστραφούν κεφάλαια που δεν μπορούν να επιβιώσουν στην δίνη της κρίσης, και να απονομιμοποιηθεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα, που θα περιθωριοποιηθεί και θα αποβληθεί όταν δεν θα είναι πια χρήσιμο.

Από το κουφάρι του παλιού οικονομικού και πολιτικού συστήματος θα προκύψει μια νέα αστική τάξη, με νέο πολιτικό προσωπικό και νέα πολιτικά κόμματα. Είναι δεδομένο ότι η υφιστάμενη κοινοβουλευτική χούντα που διαχειρίζεται το αναπόφευκτο, την οριστική χρεοκοπία  της προ κρίσης στρατηγικής της αστικής τάξης , διαδραματίζει τον κομβικό ρόλο προετοιμασίας του πολιτικού πεδίου ώστε να επιβληθεί ένας νέος κοινωνικός, πολιτικός και οικονομικός ολοκληρωτισμός σε μια εξαντλημένη και εξαθλιωμένη εργατική τάξη. Μια εργατική τάξη πολλαπλώς ηττημένη, πολιτικά ανοργάνωτη και χωρίς ιδεολογικό στίγμα θα γίνει εύκολο θήραμα, η ιδανική λεία για ένα κεφάλαιο που θα χτίσει την νέα του ηγεμονία πάνω στα συντρίμμια της εργατικής πλειοψηφίας.

Σε αυτή την φάση , αποτελεί ιδανική συνθήκη για τους αστούς και το πολιτικό προσωπικό τους ,ο πολιτικός τους αντίπαλος, η εργατική τάξη να βρίσκεται σε σύγχυση, χωρίς πολιτική φυσιογνωμία , χωρίς συγκροτημένη πολιτική ιδεολογική γραμμή και χωρίς οργανωτικό σχέδιο. Αποτελεί ευχής έργον,  για μια αστική τάξη που μαστίζεται από την κρίση , να κερδίζει πολύτιμο χρόνο, ώστε να προετοιμάσει τους όρους και τις προϋποθέσεις της ολοκληρωτικής της επικράτησης. Ούτε η κοινωνική αγανάκτηση, ούτε οι μαζικοί αλλά χωρίς πολιτική προοπτική κοινωνικοί αγώνες αποτελούν πρόβλημα για τους αστούς , όσο δεν συνδέονται με ένα πρόταγμα συνολικής κοινωνικής αλλαγής και επαναστατικής υπέρβασης του συστήματός τους. Άλλωστε όσοι αγώνες προσπάθησαν να απεγκλωβιστούν, από μια γενικόλογη αγανάκτηση και οργή, συκοφαντήθηκαν ως «κομματικά καθοδηγούμενοι» ή ως εξτρεμιστικοί και παροπλίστηκαν εν τη γενέσει τους.  

Όσο προχωράει η επίθεση και όσο οι εργάτες θα λυγίζουν υπό το βάρος της οικονομικής τους εξαθλίωσης, τόσο θα γίνεται και πιο εμφανές ότι το εγχείρημα συγκρότησης ενός επαναστατικού εργατικού αντίπαλου δέους , αποτελεί την μόνη διέξοδο για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Είναι τελείως απαραίτητο να δημιουργηθούν όργανα εργατικής πολιτικής –όργανα που δεν υπάρχουν ούτε στο ελάχιστο- όχι για να διαχειριστούν κομματικά ή  εκλογικά της ήττα της εργατικής τάξης, αλλά για να κυοφορήσουν σε πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό επίπεδο ένα ανεξάρτητο από την αστική πολιτική επαναστατικό εργατικό μέτωπο, σε σύγκρουση με τον ρεφορμισμό στην σοσιαλδημοκρατική ή στην «αριστερή» εκδοχή του. Σε αυτό το πλαίσιο το αμέσως επόμενο διάστημα είναι εξαιρετικά κρίσιμο, καθώς θα αποδειχθεί αν το κεφάλαιο καταφέρει να προβεί στην συνολική αλλαγή των όρων αναπαραγωγής της ηγεμονίας του-που θα σημάνει μια νέα εργατική άβυσσο- ενώ ταυτόχρονα θα καταστεί φανερό αν θα μπορέσει η εργατική τάξη, να εμφανιστεί αυτοτελώς  στο προσκήνιο ως  τάξη, με ξεκάθαρο επαναστατικό προσανατολισμό, με το δικό της πρόγραμμα, τα δικά της όργανα, με ευρείες κοινωνικές συμμαχίες και δυνατότητα πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας.

Μια τέτοια προοπτική φυσικά και δεν μπορεί , ούτε πρόκειται να προκύψει από τις υφιστάμενες αριστερές ή αναρχικές δυνάμεις, καθώς έχουν κλείσει τον πολιτικό τους κύκλο ακόμη και αν αυτό δεν είναι ακόμη υλικά απτό. Άλλωστε η πλειοψηφία αυτών-υπό την πίεση της αστικής πολιτικής- ή θα οδηγηθούν –στην περίπτωση της αριστεράς- σε συστημική απορρόφηση, ή στην περίπτωση της αναρχίας σε κοινωνική περιθωριοποίηση. Δείγματα αυτής της εξέλιξης υπάρχουν ήδη, αρκεί μια προσεκτική ματιά στην πολιτική δράση και στον πολιτικό λόγο που χαρακτηρίζει ένθεν, κακείθεν του δύο πολιτικούς χώρους. Από την μια προσγείωση και υποταγή στους όρους και στους κανόνες της αστικής πραγματικότητας, και από την άλλη, φυγή σε έναν επαναστατικό βερμπαλισμό που κόβει τους «κάβους» με την ταξική πάλη.

Συγκεκριμένη πολιτική επαναστατική πρόταση, στρατηγική κομμουνιστική επιδίωξη, χειραφετητικά όργανα εργατικής πολιτικής στο πεδίο του κινήματος, επαναστατικό εργατικό μέτωπο, αποτελούν την μόνη επιλογή ανάσχεσης του «προ των πυλών» αστικού ολοκληρωτισμού, και την μόνη προϋπόθεση ταξικής γείωσης της κομμουνιστικής απελευθερωτικής προοπτικής.