Η αριστερά των πάνελ και των συνεδρίων, θλιβερή ιλαροτραγωδία

(απόσπασμα από κείμενο του Λένιν για την διπλή εξουσία)

Αναδημοσίευση από το Αρχείο Μαρξιστών

 «Η αστική τάξη υπερασπίζεται την αδιαίρετη εξουσία της αστικής τάξης.

Οι με ταξική συνείδηση εργάτες υπερασπίζονται την αδιαίρετη δύναμη των Σοβιετ των εκπροσώπων των εργατών, των γεωργικών εργατών, των αγροτών, και των στρατιωτών,για την αδιαίρετη εξουσία που γίνεται πιθανή όχι από τυχοδιωκτικές πράξεις, αλλά με την διύληση των προλεταριακών μυαλών, με την απελευθερωσή τους από την επιρροή της αστικής τάξης.

Οι ασήμαντοι αστοί -- "οι Σοσιαλ-Δημοκράτες", οι Σοσιαλιστές -Επαναστάτες, κ.λπ., κ.λπ. -- ταλαντεύονται και με αυτόν τον τρόπο, εμποδίζουν αυτή την διύληση και απελευθερωσή.

Αυτό είναι το πραγματικό, η ταξική ευθυγράμμιση των δυνάμεων που καθορίζουν τα καθηκοντά μας.»

Γεμίζει τα τηλεοπτικά πάνελ τους, συμμετέχει στις συζητήσεις τους, συνδράμει στο κοινοβουλευτικό τους  έργο, περιφρουρεί την αστική τους νομιμότητα, δίνει ανθρωπιστικό άλλοθι στην πολιτική τους, απλά δεν είναι ο αντίπαλος τους. Από τον Δεκέμβρη του 08 μέχρι τις μέρες του μνημονίου το αριστερό πεκινουά προσέχει να μην σπάσει κάνα τζάμι, σπαταλάει δυνάμεις και μελάνι καταγγέλλοντας και ψάχνοντας προβοκάτορες, γράφει σε blogs, κάνει συνέδρια , λαμβάνει αποφάσεις , φτιάχνει ντοκιμαντέρ, εκδίδει βιβλία για ένα σοσιαλδημοκρατικό καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.

Μόνο μια εξωπραγματική- μεταφυσική πολιτική ονείρωξη μπορεί να θεωρεί αυτή την αριστερά πολιτικά επικίνδυνη για την ανατροπή του πολιτικού συστήματος. Πάντως το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται να ανησυχεί καθόλου για την πολιτική δράση και κυρίως για τα αποτελέσματα της πολιτικής δράσης αυτής της αριστεράς. Λογικό δεν είναι ; Δεδομένου ότι μιλάμε για μια αριστερά που στην πιο δεξιά της εκδοχή σκοπεύει να συγκυβερνήσει με τις «δημοκρατικές» δυνάμεις, στην κεντρίστικη ονειρεύεται καθεστώς Τσάβες, και στην πιο «αριστερή» της, «μπρεζνιεφική λαϊκή εξουσία και οικονομία», χωρίς επανάσταση.

Η αριστερά που υπάρχει δεν είναι η αριστερά που χρειάζεται. Ενώ η αριστερά που χρειάζεται δεν υπάρχει ακόμη. Σε αυτή την πολιτικά μετέωρη χρονική περίοδο , το πεδίο που εκτείνεται ανάμεσα στο κενό επαναστατικής πολιτικής και στις υπαρκτές αριστερές προτάσεις, θα αποτελέσει το εργαστήρι που θα γεννήσει το νέο επαναστατικό υποκείμενο, ως απόρροια άρνησης ενός παρελθόντος-παρόντος ήττας και ταυτόχρονης κατάφασης σε ένα παρόν-μέλλον επαναστατικής ελευθερίας. Χρειάζεται λενινιστική υπομονή και ιακωβίνικη αποφασιστικότητα , μα πρώτιστα χρειάζεται πλήρης κατανόηση ότι το νέο επαναστατικό κοινωνικό υποκείμενο ή θα κτισθεί πάνω στα συντρίμμια του αριστερού παρελθόντος  του,- ως οριστική άρνησή του- ή δεν θα υπάρξει.

Η κομμουνιστική προοπτική είναι η κίνηση , η δυναμική κοινωνικοπολιτική διαδικασία που καταργεί και αλλάζει αμετάκλητα στο πέρασμα της την υφιστάμενη κοινωνική πραγματικότητα. Δεν είναι κυβερνητικό μοντέλο, δεν είναι εκλογική πρόταση, δεν είναι αριθμητικό άθροισμα επιμέρους τακτικών προτάσεων βελτίωσης της καπιταλιστικής πραγματικότητας. Ταυτόχρονα εξοπλίζει με επαναστατικό όραμα και επαναστατική αισιοδοξία την εργατική τάξη για την επίτευξη του σκοπού της καθολικής κοινωνικής ελευθερίας. Ας αφεθεί λοιπόν η αριστερά να συναγελάζεται στα τηλεοπτικά και συνεδριακά πάνελ με τους εκπροσώπους της αστικής πολιτικής και του αστικού εργοδοτικού συνδικαλισμού, και ας δοθεί η μάχη της εργατικής χειραφέτησης στα σπλάχνα της εργατικής τάξης, στις δαιδαλώδεις στοές της ταξικής πάλης, εκεί που θα γεννηθεί η θα σβήσει η ελπίδα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.