Break on through to the other side...

«….Made the scene
Week to week
Day to day
Hour to hour
The gate is straight
Deep and wide
Break on through to the other side…»

Οι πιο μεγάλες αφηγήσεις ξεκινούν στο ορόσημο μια εποχής που φεύγει. Την ώρα που ένα νέος καπιταλισμός γεννιέται πιο ωμός, πιο βίαιος, πιο ολοκληρωτικός από ποτέ, είναι η κατάλληλη ώρα για να αρχίσει μια νέα μεγάλη εργατική αφήγηση. Το παλιό εργατικό κίνημα, καταρρέει μπροστά στα μάτια μας ανήμπορο να ανακόψει την αστική επίθεση κρατώντας ακόμη στα χέρια του τα εργαλεία και τα «όπλα»  της ειρηνικής περιόδου της καπιταλιστικής «ευημερίας» , καταδεικνύοντας την ανάγκη να δημιουργηθούν εξαρχής οι όροι και το πεδίο μιας νέας απελευθερωτικής κομμουνιστικής προοπτικής.

Η ανάγκη είναι απτή, δεδομένη και επείγουσα, το ερώτημα που περιμένει απάντηση είναι αν η «ανάγκη γίνει ιστορία», αν οι εργαζόμενοι και η νεολαία σπάσουν τις κόκκινες ζώνες του καπιταλισμού , βάζοντας την εργατική πολιτική στο προσκήνιο της ταξικής πάλης. Δεν αρκούν οι μαχητικοί αγώνες, δεν αρκούν τα ατελείωτα «αιτηματολόγια», είναι ανάγκη η επαναστατική ανατροπή , η κομμουνιστική επιλογή να γίνει όραμα με υλικό αντίκρισμα στην καθημερινή ζωή των εργαζόμενων. Είναι ανάγκη το κομμουνιστικό πρόταγμα να «ποτίσει» την σκέψη και την δράση των εργαζομένων, να γίνει πολιτική πρόταση και θεωρία, να γίνει πολιτισμός, να γίνει ποίηση, να γίνει τραγούδι για τους αγώνες, τις ανάγκες και την προοπτική μιας τάξης που έρχεται να πάρει ένα κόσμο ολόκληρο.  

Είναι αλήθεια ότι η απουσία επαναστατικού υποκειμένου δυσκολεύει αφάνταστα την μετάβαση , το πέρασμα από την αντίσταση και την ήττα , στην επίθεση και στην νίκη του απελευθερωτικού – κομμουνιστικού προτάγματος. Το κενό επαναστατικής πολιτικής και επαναστατικής πρωτοπορίας , δεν μπορεί να καλυφθεί από τα συντρίμμια της αριστεράς της ήττας και της συνθηκολόγησης. Δεν μπορεί να καλυφθεί από τον αστικό εργοδοτικό συνδικαλισμό , δεν μπορεί να καλυφθεί από την σοσιαλδημοκρατική αριστερά του κοινωνικού ρεαλισμού από την εικονοκλαστική αριστερά του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Η αλλαγή θα διεξαχθεί και ήδη κυοφορείται, με αργά και επίπονα βήματα στο μαλακό υπογάστριο της εργατικής τάξης, εκεί όπου γεννιέται και η νέα επαναστατική πρωτοπορία που θα φέρει το βάρος ενός νέου εγχειρήματος εργατικής χειραφέτησης. Θέλει χρόνο, θέλει σκληρή πολιτική, ιδεολογική και θεωρητική δουλειά για να απαλλαγούμε οι εργάτες από την αστική σκουριά, για να απαγκιστρωθούμε από τις αυταπάτες ότι ίσως υπάρχει ακόμη επιστροφή σε μια πρότερη καπιταλιστική νηνεμία. Ο αγώνας για την επαναστατική ανατροπή είναι η μόνη μας επιλογή επιβίωσης, το πέρασμα στην άλλη όχθη πρέπει να γίνει, πρέπει να περάσουμε απέναντι με κάθε κόστος. Και οι «πύλες» θα είναι τότε μπροστά μας ….