Οι πατάτες και ο "σοσιαλισμός της Δευτέρας Παρουσίας"

Η νέα, ολομέτωπη επίθεση στο Κομμουνιστικό Κόμμα με αφορμή την κριτική του στο λεγόμενο "κίνημα της πατάτας" έχει έναν αριθμό από επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Ένα από τα βασικότερα είναι ότι το ΚΚΕ αρκείται σε έναν αρνητισμό απέναντι στις απτές, υπάρχουσες πρωτοβουλίες, παραπέμποντας το ζήτημα του σοσιαλισμού στις καλένδες της "Δευτέρας Παρουσίας".

Η κριτική αυτή στην κριτική του ΚΚΕ θέτει ένα σοβαρό θέμα, το οποίο μπορεί να συνοψιστεί με όρους θεωρίας και πράξης: "Ναι, όλοι συμφωνούμε στη θεωρία πως επιθυμούμε σε ένα ασαφές μέλλον την κυριαρχία μιας σοσιαλιστικής οικονομίας, αλλά τώρα που ο λαός πεινά τι κάνουμε στην πράξη; Κανείς δεν μπορεί να ζήσει και να τραφεί με θεωρίες για τον μελλοντικό σοσιαλισμό και είναι ζήτημα πολιτικής υπευθυνότητας να στηρίξουμε όποιες και όσες λύσεις ανακύπτουν αυθόρμητα, έστω κι αν ξέρουμε ότι είναι ελλιπείς."

Δεν ξέρω γιατί θεωρεί κάποιος ότι θα μπορούσε οποιοσδήποτε κομμουνιστής να διαφωνήσει με το πνεύμα μιας τέτοιας κριτικής στην κομμουνιστική κριτική. Πριν λίγο καιρό άλλωστε, η Λιάνα Κανέλλη, βουλευτής του ΚΚΕ, είχε εμφανιστεί στη Βουλή με ένα καρβέλι κι ένα μπουκάλι γάλα για να θέσει το ζήτημα του επαχθούς των λαϊκών διατροφικών αναγκών ενόψει της αβάσταχτης ακρίβειας και του αβυσσαλέου ύψους των μισθών -- και είχε εισπράξει άφθονη απαξία για "λαϊκισμό" (γιατί άραγε;) Αν είχαμε κάποια αίσθηση ειρωνείας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν το ΚΚΕ που πρωτοέθεσε τα ζητήματα που θέτει το "κίνημα της πατάτας", αλλά, περιέργως, με μηδενική ουσιαστική ανταπόκριση απ' την υπόλοιπη αριστερά. Όπως και να 'χει, σε σημερινό του σχετικό άρθρο, ο Ριζοσπάστης προτείνει το εξής: "Να αναλάβει το κράτος της λαϊκής εξουσίας την οργάνωση της παραγωγής, με κοινωνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων στον κλάδο των τροφίμων και συνεταιριστικοποίηση των μικρών καλλιεργητών, με κεντρικό σχεδιασμό στην παραγωγή, τη διακίνηση και τη διάθεσή της, με βάση τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες."

Αυτό που εγώ κατανοώ απ' το παραπάνω είναι το εξής: "Κίνημα της πατάτας; Ναι, βεβαίως, ως τα (λογικά του) άκρα όμως. Ώσπου να εξαπλωθεί και να επιταθεί η απαίτηση που εγκολπώνει το κίνημα --αυτή για την εξασφάλιση, στο ελάχιστο, της βιολογικής ζωής των κατοίκων της χώρας και την προστασία της απ' την πείνα-- στον βαθμό που να οδηγεί στην συνολική κοινωνικοποίηση της παραγωγής τροφίμων, δηλαδή στην παραγωγή τροφίμων από και για την κοινωνία και όχι από και για την αγορά, στην ενδυνάμωση των μικρών παραγωγών με την συνεταιριστική αλληλεγγύη, και στον σχεδιασμό της παραγωγής με βάση τις λαϊκές ανάγκες και όχι τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό."

Αυτή είναι μια σειρά αιτημάτων που δίνουν πραγματικό περιεχόμενο στο "κίνημα της πατάτας", τού ανοίγουν ορίζοντες, το μετασχηματίζουν σε πολιτικό και κοινωνικό και όχι απλά περιστασιακό και καταναλωτικό κίνημα. 

Και εικάζω ότι τούτα τα αιτήματα τα ασπάζονται, ως ανθρώπινα και δημοκρατικά, όλοι οι εκτός ΚΚΕ αριστεροί και σοσιαλιστές. Σωστά;

Συνεπώς, γιατί δεν ξεκινούμε όλοι μαζί, χέρι-χέρι, από σήμερα κιόλας, το κίνημα για την κοινωνικοποίηση της παραγωγής τροφίμων, τον συνεταιρισμό των μικροπαραγωγών, και τον κεντρικό σχεδιασμό στην παραγωγή με βάση τις λαϊκές ανάγκες και όχι, για παράδειγμα, τις ντιρεκτίβες των Βρυξελλών;

Όχι αύριο ή μεθαύριο, αναμένοντας την έλευση του σοσιαλισμού, αλλά σήμερα, τώρα. Διαδηλώσεις και οργανωτικές πρωτοβουλίες σε όλη τη χώρα που να απαιτούν τα παραπάνω, με συμμετοχή των αγροτών, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, και σύσσωμης της αριστεράς -- ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και όποιου άλλου λογίζει τον εαυτό του αριστερό. 

Σοσιαλισμός των τροφίμων, της υλικής βάσης της ανθρώπινης ζωής. Είναι ένα καλό σημείο για να ξεκινήσει κανείς τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Πιθανώς, το καλύτερο δυνατό εναρκτήριο σημείο, μιας και όλοι γνωρίζουν πόσο εφιαλτικό πράγμα είναι η πείνα.

Εκτός αν στην πραγματικότητα, δεν είναι ακριβώς το ΚΚΕ που παραπέμπει τον σοσιαλισμό στις καλένδες της "Δευτέρας Παρουσίας."

Πηγή :Lenin Reloaded