Ασκήσεις ρεφορμισμού

Παραθέτω ένα κείμενο του καθηγητή Γιώργου Ρούση που δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Ο σχολιασμός στα επιμέρους κομμάτια, δικός μου.

 

Η αναγκαιότητα ενός τρίτου Αριστερού Μετωπικού πόλου

 

Γιώργος Ρούσης

 

Οι τελευταίες εξελίξεις στην Αριστερά επιβεβαιώνουν και καθιστούν ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη συγκρότησης ενός αντικαπιταλιστικού αντιιμπεριαλιστικού μετωπικού της πόλου.

Το ΚΚΕ με τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής του για το 19ο Συνέδριο του πετυχαίνει εκείνο που δεν θα φαντάζονταν ούτε στα καλύτερα τους όνειρα οι χειρότεροι εχθροί του. Οδεύει στην αυτοκτονία δια της μεθόδου της ασφυξίας, μιας που με αυτές του τις Θέσεις, αλλά και τις επεξηγηματικές συμπληρώσεις τους από την Αλέκα Παπαρήγα σφραγίζει πια ερμητικά κάθε χαραμάδα που θα του επέτρεπε έστω και κατ’ ελάχιστο να αναπνέει τον αέρα του έξω από αυτό κόσμου.

 

Απόδειξη; Η παντελής έλλειψη κάθε προβληματισμού, για το γεγονός ότι όχι μόνον οι σύμμαχες της κοινωνικές δυνάμεις, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία της ίδιας της εργατικής τάξης, κάθε άλλο παρά εκφράζεται από το ΚΚΕ.

Η αντιμετώπιση της κοινωνικής συμμαχίας ως συμμετοχής στα υπό το ΚΚΕ μετωπικά σχήματα τύπου ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ κλπ .

Ο αποκλεισμός κάθε πολιτικής συνεργασίας με άλλες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις.

Ο ρητός, γενικός αποκλεισμός σε παγκόσμια πρώτη –στην ιστορία όλου του κομμουνιστικού κινήματος -, κάθε εκλογικής συμπόρευσης (θέση 67).

Η εκ μέρους της ΓΓ καινοτόμος δήλωση (κατά την επίσημη παρουσίαση των θέσεων )ότι για την όποια συνεργασία απαιτείται από τους συνεργαζόμενους η εκ μέρους τους αποδοχή των αναλύσεων του ΚΚΕ περί «υπαρκτού».

Ο αποκλεισμός από τη λαϊκή συμμαχία οποιουδήποτε πέρασε ποτέ από το ΚΚΕ και στη συνέχεια διαγράφτηκε ή αποχώρησε !!!!!

Traverso Rossa : Η εμμονή της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας του πολιτικού χώρου ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΑ, στο να εγκαλεί το ΚΚΕ για σεχταρισμό προσεγγίζει πια τα όρια της γελοιότητας. Το ΚΚΕ εκφέρει μια πολιτική πρόταση, η οποία εξ’ ορισμού απορρίπτει πολιτικούς χώρους και ρεύματα που προπαγανδίζουν την έξοδο από το ευρώ χωρίς έξοδο από την ΕΕ (ΜΑΑ) είτε με αυτά που προτάσσουν μια γενικόλογη εναντίωση στην ΕΕ, χωρίς να αναφέρονται ρητά στην ανάγκη εξόδου από αυτή ως αίτημα – αφετηρία για την ύπαρξη  ενός επαναστατικού εργατικού πόλου και όχι ως άλλο ένα bullet ανάμεσα σε άλλα ατάκτως ειρημένα που καταλήγουν σε   μια ανούσια αριστερή σούπα.

Αποτελεί πρωταρχικό όρο για την δημιουργία ενός αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού πόλου όπως τον ονομάζει ο καθηγητής Ρούσης η άμεση έξοδο από την ΕΕ που θα την επιβάλλει μια εργατική πολιτική εξουσία ; Μόνο μια ξεκάθαρη καταφατική απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να δημιουργήσει ένα πεδίο συζήτησης των κομμουνιστικών δυνάμεων. Όλα τα υπόλοιπα προορίζονται για φθηνή κατανάλωση σε κομματικά ακροατήρια της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας που ασκούνται στο προσφιλές άθλημα του στείρου αντι-κκεδισμού.

Αυτό βέβαια σημαίνει ότι ο πολιτικός χώρος ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΑ, θα σταματήσει να αναζητεί σχέδια Α,Β και Γ , για την επίλυση της καπιταλιστικής κρίσης χωρίς ολιστική επαναστατική αλλαγή της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Θα σταματήσει να λοξοκοιτά και να φυλλοροεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ και θα αποπειραθεί να συγκροτήσει μια  επαναστατική εργατική γραμμή που σε πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο θα στέκεται απόλυτα εχθρικά σε κάθε εκδοχή σοσιαλδημοκρατίας. Κάτι κατά την γνώμη μου, σχεδόν αδύνατον καθώς η συντριπτική πλειοψηφία αυτής της αριστεράς έχει κλείσει τον ιστορικό της κύκλο και  είναι χαμένη υπόθεση για τον κόσμο της εργασίας. Ο μόνος λόγος ύπαρξης της είναι να λειτουργεί –μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων- σε εκλογική δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κριτική στις θέσεις του ΚΚΕ για το συνέδριο του, μπορεί και πρέπει να γίνει, αλλά πρέπει να είναι μια κριτική με όρους πολιτικής σοβαρότητας, με όρους εργατικής πολιτικής και όχι μια κριτική που εστιάζει στις ονειρώξεις περί μιας αριστερής ενότητας βασισμένης στο πολιτικό πλαίσιο της σοσιαλδημοκρατίας.

Με αυτό το σκεπτικό θα υπάρξει και από εδώ, στον κατάλληλο χρόνο, μιαν απόπειρα σοβαρής πολιτικής και ιδεολογικής κριτικής στις θέσεις του ΚΚΕ.

 Συνεχίζουμε...

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ με τις πρόσφατες τοποθετήσεις των ίδιων των ηγετικών στελεχών του, φαίνεται ότι όσο εκτιμά ότι πλησιάζει προς την κυβερνητική εξουσία, τόσο περισσότερο συμβιβάζεται με την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων.

Αυτά πέρα του ότι αναφανδόν δηλώνουν ότι είναι οι πλέον φερέγγυοι υποστηριχτές του Ευρώ της ΕΕ, και οι πλέον καλύτεροι εγγυητές των ιδιωτών επενδυτών, πέρα του ότι η βασική διαφοροποίηση τους από τους κυβερνώντες, κατά τις δικές τους δηλώσεις, είναι ότι θα είναι πιο σκληροί διαπραγματευτές απέναντι στους δυνάστες μας, συνεχίζουν να αφήνουν ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο συνεργασίας του με σημερινές κυβερνητικές δυνάμεις, ή ακόμη και με καθαρά νεοφιλελεύθερες, εθνικιστικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Ταυτόχρονα και συνεπαγόμενα, η κυρίαρχη τάση του φαίνεται όλο και περισσότερο να συμπορεύεται με το ΚΚΕ -διευκολυνόμενη και από τη δική του στάση- ως προς τον αλληλοαποκλεισμό τους από κάθε συνεργασία, αλλά και να αποκλείει τη συνεργασία με τις ριζοσπαστικές δυνάμεις της αριστεράς.

Traverso Rossa : Ο καθηγητής Ρούσης εγκαλεί και τον ΣΥΡΙΖΑ για σεχταρισμό γιατί αποκλείει την συμπόρευση με το ΚΚΕ και με τις «ριζοσπαστικές» δυνάμεις της αριστεράς, ενώ λίγο πιο πάνω έχει αποδεχθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «συμβιβάζεται με την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων, όσο πλησιάζει προς την κυβερνητική εξουσία». Προσωπικά αδυνατώ να βρω κάθε λογικό ειρμό σε αυτόν τον συλλογισμό. Ας υποστηρίξει κατευθείαν ο καθηγητής ότι είναι θιασώτης ενός ευρύτατου σοσιαλδημοκρατικού-αριστερού μετώπου υπό την ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ ως μεταβατικό στάδιο προς τον σοσιαλισμό για να τελειώνουμε.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες προβάλλει επιτακτική η ανάγκη διαμόρφωσης ενός αριστερού, ριζοσπαστικού, αντικαπιταλιστικού, αντιιμπεριαλιστικού, μετωπικού πόλου που θα υπερβαίνει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής ή άλλα σχήματα ή συνιστώσες .

Το Μέτωπο αυτό πρέπει να έχει ένα τέτοια περιεχόμενο, διότι αυτό ανταποκρίνεται στη σύγχρονη λεπτή σχέση μεταρρύθμισης και επανάστασης, και ταυτόχρονα οδηγεί στην ανύψωση του επιπέδου συνειδητότητας των λαϊκών δυνάμεων.

Traverso Rossa : «Λεπτή σχέση μεταρρύθμισης και επανάστασης» ;;;. Άλλος ένας νεολογισμός, απόρροια της προσπάθειας να θεωρητικοποιηθεί ο έκδηλος ρεφορμισμός του κ. Ρούση. Το δίλλημα είναι : Μεταρρύθμιση ή επανάσταση;. Ανάλογα με την θέση που κάποιος λαμβάνει αρχίζει να αναζητά την λεπτή σχέση μεταξύ στρατηγικής και τακτικής ώστε αυτή η σχέση να υπηρετεί την αρχική πολιτική και θεωρητική του παραδοχή. Αν από την αρχή επιδίωξη είναι ο συγκερασμός επαναστατικών και ρεφορμιστικών προτάσεων και αντιλήψεων, καταφέρνουμε μόνο να περιγράψουμε μια νέα σοσιαλδημοκρατία ,που στον πυρήνα της είναι τόσο παλιά και τόσο ιστορικά ηττημένη που δεν αντέχει σε κριτική.

Πιο αναλυτικά ένα τέτοιο αντικαπιταλιστικό- αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο απορρέει από το ότι:

-Υπεύθυνος για την κρίση είναι ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, και συνεπώς αυτός είναι που πρέπει να καταπολεμηθεί.

Traverso Rossa : Υπεύθυνη λοιπόν είναι η πολιτική και οικονομική εξουσία των καπιταλιστών που πρέπει να ανατραπεί, για να μπορέσει να υπάρξει οποιαδήποτε βελτίωση στην ζωή του κόσμου της εργασίας. Η πολιτική και η οικονομική εξουσία όμως δεν είναι φάντασμα. Έχει το πρόσωπο της ελληνικής αστικής τάξης, του πολιτικού προσωπικού της, της ΕΕ κοκ. Οπότε όλο αυτό το οικοδόμημα πρέπει να ανατραπεί. Από ποιόν ; από ένα εργατικό επαναστατικό ρεύμα που  έχει σφυρηλατηθεί πάνω σε αυτή την πολιτική γραμμή και στόχευση και όχι σε μια γενικόλογη θεωρητική αντίθεση προς τον καπιταλισμό. Νομίζω πως είναι φανερό δια γυμνού οφθαλμού, πως άλλο πράγμα είναι να εναντιώνεσαι φιλοσοφικά-θεωρητικά προς τον καπιταλισμό και άλλο πράγμα η κατανόηση της ανάγκης δημιουργίας ενός επαναστατικού εργατικού ρεύματος που στοχεύει στο σήμερα στην ανατροπή της καπιταλιστικής τάξης. 

- Όλο και ευρύτερες λαϊκές μάζες τείνουν να συνειδητοποιήσουν την παραπάνω αλήθεια.

-Η αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική διέξοδος –προϋπόθεση της όποιας προοδευτικής μεταρρύθμισης- μπορεί να δείξει πιο άμεσα στην πράξη, ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος, που να βελτιώνει αντί να επιδεινώνει την κατάσταση των εργαζομένων.

Με ποιο φιλοσοφικούς όρους, αυτό σημαίνει ότι η άρνηση της άρνησης (του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού) μπορεί να γίνει πιο εύκολα άμεσα αποδεκτή από την κοινή συνείδηση απ’ ό,τι η θέση (του σοσιαλισμού), διότι ο μεν καπιταλισμός αποτελεί το Είναι των ανθρώπων, ο δε σοσιαλισμός το δέον Είναι τους, το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει για την ώρα πουθενά.

-Αν δεν υπάρξει ένας τέτοιος ουσιαστικά αντισυστημικός αριστερός πόλος, το κενό αυτό θα έλθουν να το καλύψουν φασιστικές δυνάμεις.

Traverso Rossa : Θα συμφωνήσω ότι αν δεν υπάρξει ένας επαναστατικός εργατικός πόλος αυτό το κενό θα καλυφθεί από τον φασισμό. Μόνο που αυτό που περιγράφει ο καθηγητής Ρούσσης δεν είναι παρά μια αριστερή σοσιαλδημοκρατία –που υπάρχει- και που ντε φάκτο προς ώρας και ντε γιούρε σύντομα θα αποτελεί πλευρά ενός συνολικού σοσιαλδημοκρατικού πόλου υπό την ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ.

 

 Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών