Από την "επαναστατική τρομοκρατία" στη μικροαστική αγανάκτηση

Από τον Κολωκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη στην "καταστροφή της μεσαίας τάξης"· απ' τους "δωσίλογους" και τους "κλέφτες" στην "ανοικοδόμηση", την αναζήτηση "νέων φορέων χρηματοδότησης" (!) και την "ενότητα της αριστεράς". Και αυτά χωρίς την παραμικρή αναφορά στην εργατική τάξη, στο εργατικό κίνημα και τους αγώνες του (άλλη απ' τους συνδικαλιστές, που πρέπει...να τρώνε ξύλο) ή στην κοινωνικοποίηση της μεγάλης ιδιοκτησίας.

Ποιος να περίμενε πριν λίγα χρόνια ότι η ένοπλη "ακροαριστερά" θα ακουγόταν τόσο...οικεία για την αυθόρμητη ιδεολογία των αποτρελαμένων απ' την μεγαλοαστική σφαλιάρα και κατεστραμμένων απ' τα μονοπώλια μικροαστών -- αυτό το μείγμα ρεβανσισμού, εθνοπατριωτισμού και πίστης στην έλευση ενός...καλύτερου, "φιλολαϊκότερου" καπιταλισμού; Αν είχε αποδράσει λίγα χρόνια πριν, μπορεί και να γινόταν, έστω in absentia, φίρμα στην πλατεία Συντάγματος. Η μοναδική του διαφορά από την ρητορική της ΚΟΕ, του "Ίσκρα", και της πατριωτικής μερίδας της Ανταρσύα (Δελαστίκ, κλπ) --για να μην κοροϊδευόμαστε, των φαντασμάτων που άφησε πίσω του το ΠΑΣΟΚ του 1981-84-- είναι η προθυμία του να χρησιμοποιήσει την ένοπλη βία.

 Κάτι τραγικό, αν λάβει απόψη κανείς την αναμφισβήτητη βαρύτητα των μέσων που επέλεξε σε σχέση με την αφόρητη ελαφρότητα των σκοπών στων οποίων την υπηρεσία τέθηκαν αυτά τα μέσα (σκεφτείτε άνθρωπο που παίρνει τον θρασύδειλο ψευτοτσαμπουκά του Λαφαζάνη τόσο σοβαρά ώστε να πάρει τα όπλα! Είναι πραγματικά κρίμα!).


Από τη σκοπιά εμβρίθειας θεωρητικού προσανατολισμού, θα μπορούσε να είναι ο Ιφικράτης Αμυράς, αν ο Ιφικράτης Αμυράς είχε και ένοπλη πείρα.

Αθωώνεται πάντως οριστικά και τελεσίδικα από τις κατηγορίες για Μαρξισμό-Λενινισμό,
απ' τον οποίο έμειναν μόνο τα φυσεκλίκια στο πορτραίτο του Άρη και ο μπερές του Τσε.

Πηγή : Lenin Reloaded via  fadomduck2.blogspot.gr