Ολετήρας “κάλπικης” αυταπάτης

Ο ορυμαγδός πολιτικών μηνυμάτων, και η σαπίλα της “δημοκρατίας της κάλπης” μετατρέπουν την κάθε ημέρα, την κάθε πολιτική στιγμή, σε μια αδυσώπητη μάχη με τα αυτονόητα, για κάθε αριστερό άνθρωπο και για κάθε κομμουνιστή. Ας δούμε κάποια σημεία που πρέπει να θεωρούνται εκ των ων ουκ άνευ :


Με τους φασίστες δεν υφίσταται κανένα πολιτικό ή κοινωνικό μέτωπο. Ο φασισμός ως αιμοσταγής καπιταλισμός τσακίζεται στο δρόμο από τον κόσμο της εργασίας. Δεν προστίθεται ως εκλογική πελατεία σε οποιοδήποτε κόμμα επιλέγει να ψελλίζει έστω πρωτογενώς τον όρο “δημοκρατία”. Όσοι το πράττουν, αποδεικνύουν ξανά ότι η σοσιαλδημοκρατία μπορεί να συμμαχήσει και με τον φασισμό για να αναρριχηθεί στην εξουσία.



Η ιστορική αδυναμία, έκφρασης στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο μιας επαναστατικής κομμουνιστικής πρότασης, με πρόταγμα την εργατική εξουσία ως ζώσα πραγματικότητα, δεν μπορεί να οδηγεί στο να αναγορευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, στην αριστερή ελπίδα για τους εργάτες.


Η αδυναμία της κομμουνιστικής και επαναστατικής αριστεράς, στο να διώξει Σαμαρά, Βενιζέλο, Τρόικα και ΕΕ στους δρόμους και στους κοινωνικούς αγώνες, οδήγησε και οδηγεί στην βελούδινη “κάλπικη”εναλλαγή, στην διαχείριση της πολιτικής εξουσίας. Δεν ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ για αυτό, αλλά η ίδια η κομμουνιστική και επαναστατική αριστερά. Οι κάλπες δεν αλλάζουν τον παλιό κόσμο. Αλλάζουν μόνο τον διαχειριστή των υποθέσεων, του παλιού κόσμου.


Η καπιταλιστική κρίση δεν είναι υπόθεση εργασίας, ή πεδίο επιβεβαίωσης του αυτονόητου, ότι δηλαδή ο καπιταλισμός παράγει κρίσεις. Πρόκειται για μια διαπίστωση που σε τίποτα δεν συμβάλλει στην χειραφέτηση του κόσμου της δουλειάς, αλλά και όλης της κοινωνίας. Η καπιταλιστική κρίση είναι μοναδική ευκαιρία για να τεθεί στο πεδίο της κοινωνικής και πολιτικής πράξης, στο πεδίο της ταξικής πάλης ζήτημα εργατικής εξουσίας. Και δυστυχώς για εμάς, η εργατική εξουσία δεν ψηφίζεται. Επιβάλλεται. Για αυτό να μην περιμένει κανείς να ψηφιστεί ούτε την επόμενη Κυριακή, ούτε σε καμιά επόμενη Κυριακή.


Όποιος πιστεύει ότι η κυρίαρχη αντίθεση Κεφάλαιο- Εργασία, είναι αυτή που καθορίζει την στρατηγική και τακτική του πολιτικού και κοινωνικού υποκειμένου, και ότι ο κομμουνισμός όπως και η καπιταλιστική κρίση, δεν αποτελεί υπόθεση εργασίας, αλλά ώριμη κοινωνική αναγκαιότητα, που σφυρηλατείται ως ενεργή πραγματικότητα στην μήτρα της εργατικής τάξης, ας ψάξει την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης πέρα από τα πεπερασμένα όρια της κάλπης.


Οι λυγμοί και το ανάθεμα σε μια ωμή κοινωνική πραγματικότητα αποτελεί δείγμα αδυναμίας κατανόησης του προφανούς. Για άλλη μια φορά η αστική πολιτική ξεθάβει από τα έγκατα της, την σοσιαλδημοκρατία για να διασωθεί πολιτικά και να διασώσουν τα τομάρια τους το οικονομικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό του. Δεν πρόκειται για τίποτα εκπληκτικό, ούτε καν για κάτι καινοφανές.


Για να διασωθεί ωστόσο κοινωνικά στο πεδίο της ταξικής πάλης -και αυτό είναι το σημαντικό-, ποντάρει στο πρόδηλο κενό καθολικής επαναστατικής εναλλακτικής πρότασης, που να αμφισβητεί τα ιερά και τα όσια της κυριαρχίας της. Να τα αμφισβητεί , όχι να διακηρύσσει ότι τα αμφισβητεί. Η διαφορά είναι κολοσσιαία.


Όσο η επαναστατική κομμουνιστική προοπτική, θα αναζητεί μονοδιάστατα και εμμονικά, την ολοκλήρωσή της, στα κάλπικα μονοπάτια, της κάλπικης δημοκρατίας τους, και θα φροντίζει να μην πατήσει τις κόκκινες ζώνες της εξουσίας τους, τόσο οι αστοί, με το πρόσωπο του νεοφιλελεύθερου, του σοσιαλδημοκράτη ή του φασίστα θα χορεύουν πάνω στο άψυχο κουφάρι της για άλλη μια φορά “προδομένης επανάστασης”.


Έτσι γράφεται η ιστορία. Έτσι καταγράφεται κάθε τόσο στα κατάστιχα της αστικής δημοκρατίας τους. Έτσι επαναλαμβάνεται τελικά η ιστορία, δηλαδή η ζωή των ανθρώπων, αδιάλειπτα και αέναα, κυρίως ως τραγωδία.


Καλή ψήφο...