Πολιτική και αισθητική // γράφει ο Χρήστος Μιάμης //

Η αισθητική της πολιτικής, ορίζεται από την ουσία της πολιτικής. Αναδύεται και εδώ, με τον πιο καθαρό τρόπο η πρωτογενής σχέση περιεχομένου και μορφής. Καθώς το πολιτικό πρόταγμα ορίζεται και ορίζει τις κοινωνικές και οικονομικές συμμαχίες, ενώ ταυτόχρονα προσδιορίζει το ιδεολογικό και πολιτισμικό πλαίσιο, που περιβάλλει τις πολιτικές επιλογές είτε με σχετική ανοχή , είτε με πλήρη αποδοχή.

Αν η πολιτική συνιστά δυναμική ενότητα περιεχομένου και μορφής, κατά ανάλογο τρόπο η αισθητική που απορρέει από αυτή, αποκτά σχετικά αυτοτελείς εκφράσεις στο επίπεδο του περιεχομένου και της μορφής, με αποτέλεσμα στο πεδίο της συγκυρίας να αναφύεται ως καθολική εκφορά, των ουσιαστικών στοιχείων του πολιτικού προτάγματος.

Ο σημερινός εορτασμός της 25ης Μαρτίου, ανέδειξε αυτή ακριβώς την αδιάσειστη συνέργεια πολιτικής και αισθητικής, όπου το πολιτικό πρόταγμα της κυβέρνησης που συγκροτείται στην ενοποίηση του ελληνικού λαού -ως μια αδιαίρετη ενότητα- υπό την ηγεμονία του εθνικού στοιχείου, οδηγείται στο επίπεδο της αισθητικής, ως πολιτική πράξη, στην υιοθέτηση ενός ανορθόδοξου κράματος στρατιωτικής συμμετρίας και δεξιόστροφου εθνεγερσιακού μικροαστικού λαϊκισμού.

Μια κυβέρνηση, που συνειδητά έχει υποβαθμίσει την καπιταλιστική οικονομική κρίση στα όρια της εθνικής ερμηνείας, και αποπειράται να λειτουργήσει ως συνολικός εκφραστής του εθνικού συμφέροντος, τεχνητά αφαιρώντας το ταξικό πρόσημο από τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του οικονομικού και κοινωνικού εκμαυλισμού του κόσμου της εργασίας, αξιοποιεί τα πολιτισμικά αποκαΐδια του ακροδεξιού κοινοβουλευτικού παρασιτισμού, για να αντλήσει και να διατηρήσει μια κοινωνική νομιμοποίηση που διυλίζεται στο δοκιμαστικό σωλήνα, της πατριδοκάπηλης λαγνείας.

Σε κάθε παρέλαση και στην σημερινή, παρελαύνουν, η δυσωδία του αστικού κοινοβουλευτισμού, οι μίζες των εξοπλιστικών προγραμμάτων, ο ακροδεξιός αλυτρωτισμός, ο φασιστικός ρεβανσισμός, με ντεκόρ την διαστρέβλωση και την παραχάραξη των ιστορικών γεγονότων, στον βωμό μιας ψευδούς και μεταφυσικής εθνικής ενότητας.

Όπως στην επανάσταση του 1821 η καθεστηκυία πολιτική και οικονομική τάξη, η εκκλησία, οι κοτζαμπάσηδες και οι προεστοί, βρίσκονταν στον αντίποδα των αναγκών και των επιδιώξεων της λαϊκής πλειοψηφίας, έτσι και σήμερα, η οικονομική κρίση διαιρεί εγκάρσια την ελληνική κοινωνία σε δύο έθνη. Στο έθνος της χειμαζόμενης εργατικής πλειοψηφίας, και στο έθνος των καπιταλιστών που μετέχουν της εθνικής ανάτασης, μεταφέροντας τα λεφτά τους σε τράπεζες του εξωτερικού, απολύοντας εργαζόμενους για λόγους ανταγωνιστικότητας, προωθώντας την κατάργηση κάθε εργατικού δικαιώματος, ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη μείωση του κόστους της εργατικής δύναμης.

Η κυβέρνηση πρέπει κάποια στιγμή να καταστήσει σαφές με ποιο από τα δύο έθνη συντάσσεται. Δεδομένου, ότι οι πολιτικές επιλογές της καθορίζουν και την ποιότητα της αισθητικής της διακυβέρνησης της. Αισθητική που είτε θα υποτάσσεται στα κελεύσματα του ακροδεξιού εθνικισμού με τους εξαθλιωμένους αυτής χώρας σε άβουλους χειροκροτητές ενός ξεφτισμένου πια εθνικού οράματος, είτε θα προτάσσει τις ανάγκες, τα δικαιώματα, τους αγώνες , την ιστορία και τον πολιτισμό του εργαζόμενου λαού, που δεν μπορεί να συγχέεται και να ταυτίζεται με τις επιδιώξεις τους ακροδεξιού φασισμού, που διαχρονικά ξεπλένεται στο πλυντήριο μιας ιστορικά διάτρητης εθνικής ενότητας.