Η κατάληψη και οι ακατάληπτοι // γράφει ο Χρήστος Μιάμης //

Η κατάληψη ομάδας αντιεξουσιαστών, στον ραδιοσταθμό "Στο κόκκινο" , με αίτημα την κατάργηση του τρομονόμου και των φυλακών τύπου Γ, φαίνεται ότι έχει ερεθίσει τα κυβερνητικά αντανακλαστικά, αρκετών υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν εξηγείται διαφορετικά η πολιτική επίθεση στον χώρο των αντιεξουσιαστών, με κύριο επιχείρημα την πολιτική αναποτελεσματικότητα των συγκεκριμένων πρωτοβουλιών.

Καταρχήν, το ζήτημα δεν αφορά στην ιστορικά επιβεβαιωμένη πολιτική και κοινωνική αδυναμία, του αντιεξουσιαστικού προτάγματος, να δημιουργήσει όρους πλειοψηφικής υιοθέτησης των αιτημάτων τους. Αν αυτό είναι το θέμα, μπορεί εύκολα να στηθεί ένα στρογγυλό τραπέζι, όπου να αναμετρηθούν η αντιεξουσιαστική και η σοσιαλδημοκρατική θεώρηση για την ιστορία, την πολιτική και την οικονομία.

Ωστόσο δεν είναι αυτό του ζητούμενο, καθώς αυτό που δρομολογείται συνιστά, παραπλάνηση και απόπειρα αποπροσανατολισμού από τον πυρήνα του κυρίαρχου επίδικου, που αφορά στην αναγκαιότητα άμεσης κατάργησης τόσο των τρομονόμων όσο και των φυλακών τύπου Γ.

Άλλωστε για κάτι τέτοιο, δεν είναι αναγκαία η συναίνεση των ευρωπαϊκών θεσμών, καθώς πιθανότατα δεν προκαλείται κάποιο οικονομικό κόστος, άρα δεν χρειάζεται το οικονομικό επιτελείο να αναζητήσει νέα ισοδύναμα μέτρα.

Προφανώς τέτοιου είδους ζητήματα, όπως είναι ο τρομονόμος και οι φυλακές τύπου Γ, δεδομένου ότι αποτελούν οργανικές πλευρές του συνολικού κοινωνικού ζητήματος, δεν λύνονται παρά με όρους κινήματος. Με όρους μαζικού εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Ωστόσο είναι βέβαιο ότι οι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν σοκαριστεί από την κατάληψη στον συγκεκριμένο ραδιοσταθμό, δεν εστιάζουν σε αυτή ακριβώς την πασίδηλη αδυναμία, αλλά αντίθετα προτιμούν να αναλάβουν τον ρόλο του ακατάληπτου θύματος, που αδυνατεί να αντιληφθεί, ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι σε αυτή την χώρα, που θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση, χωρίς ωστόσο να είναι αριστερή κυβέρνηση.

Ακόμη και αν με καλή διάθεση προσχωρήσουμε στην ονείρωξη περί αριστερής κυβέρνησης, όπως διατείνονται οι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγούμαστε στη ανάδειξη ακόμη περισσότερων επιχειρημάτων, ώστε να μην καταλήγουν έγκλειστοι στις φυλακές στην οριακή επιλογή της απεργίας πείνας, για να καταργηθούν νομοθετικά μέτρα που έλαβε η προηγούμενη ακροδεξιά κυβέρνηση.

Ελάχιστα ενδιαφέρει σε αυτή την φάση η γνώμη του οποιουδήποτε για τις πολιτικές απόψεις των αντιεξουσιαστών. Όπως ακριβώς αποτελεί, ζήτημα ήσσονος σημασίας, η συμβολική κατάληψη σε ένα ραδιόφωνο, αν συγκριθεί με το τεράστιο διακύβευμα, της οριστικής αναίρεσης των πολιτικών και νομικών όρων "σωφρονισμού" που αντιμετωπίζουν τα κοινωνικά κινήματα, ως φωλιά τρομοκρατών, και την ανθρώπινη ζωή ως αναλώσιμο υλικό ευτελούς αξίας.

Αν κάτι έπρεπε να ενδιαφέρει τους αριστερούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, που κόπτονται για το απαράδεκτο και αντιδημοκρατικό της κατάληψης των αντιεξουσιαστών, είναι η ανυπαρξία κοινωνικού κινήματος και η εμπέδωση μιας αντίληψης πως όλες οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές λύσεις, διαμεσολαβούνται από την αδιαμφισβήτητη "αριστερή προδιάθεση", της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε αυτό το πλαίσιο η απόρριψη του ψευδούς διλήμματος, καταλήψεις χωρίς κίνημα, ή ακατάληπτος μικροαστικός κυβερνητισμός αριστερού τύπου, αποτελεί αυτονόητη επιλογή, για όποιον κατανοεί, ότι το ζήτημα της σύγκρουσης με τον κρατικό αυταρχισμό και την καταστολή, έχει ως απαράβατο όρο, την ενεργή και αποφασιστική συμμετοχή και δράση, του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.