Mainstream υποκρισία //γράφει ο Χρήστος Μιάμης//

Ανακάλυψαν αίφνης, -με αφορμή την άδικη απώλεια του Β. Γιακουμάκη- οι θιασώτες του mainstream στα ΜΜΕ, κάτι εμετικοί τύποι που ξερνούν σε κάθε τους βήμα χυδαία κανονικότητα, το περιβόητο "bullying", που σύμφωνα με τους ίδιους ειδήμονες, εξελίσσεται σε σύγχρονη κοινωνική μάστιγα. Οι ανάγκες της τηλεθέασης, της ακροαματικότητας ακόμη και της επισκεψιμότητας, έχουν μετατρέψει τον άδικο θάνατο ενός νέου ανθρώπου, σε εμπορικό προϊόν, για να αναδειχθούν με τον πλέον βδελυρό και εφήμερο τρόπο, οι κοινωνικές ευαισθησίες των κατά φαντασία δημοσιογράφων και τηλεσχολιαστών.

"Στασίδι" στα διάφορα πάνελ έχουν αποκτήσει και διάφοροι τηλεψυχολόγοι, που διαγκωνίζονται για την προώθηση του βέλτιστου πακέτου ψυχολογικής στήριξης, στα λίγα λεπτά τηλεοπτικού χρόνου που τους παραχωρείται. Έχοντας επίγνωση του αμείλικτου χαρακτήρα της επικαιρότητας, που σύντομα θα εξοβελίσει τόσο τον θάνατο του Β. Γιακουμάκη, όσο και τα φαινόμενα βίας απέναντι σε κάθε εκδοχή "μη κανονικού" εκτός του πεδίου ενδιαφερόντων, της κανιβαλικής τηλεοπτικής καθημερινότητας.

'Αλλωστε, το ζήτημα της ρατσιστικής βίας, ως κατεξοχήν κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο, ενδημικό, μιας κοινωνίας που εδράζεται στην επικράτηση ενός ατομικισμού που επιβιώνει μόνο μέσα στα όρια της "μαζικής ομοιομορφίας", ποτέ δεν αποτέλεσε, ζήτημα αιχμής, για ένα σύστημα που επιβιώνει και αναπαράγεται, απομυζώντας κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά, την μάζα ομοιόμορφων καταναλωτών, που κάθε φορά εκπλήσσεται από το μέγεθος της βίας και της δυστυχίας που την περιβάλλει, λησμονώντας πως αυτή η βία και η δυστυχία, εκβάλλει από το ίδιο της το σώμα.

Πρόκειται για μια κοινωνία που κατασκευάζει θύτες και θύματα. Πρόκειται για ένα σύστημα που αποβάλλει όσους δεν καταφέρνουν να προσαρμοστούν στο mainstream μοντέλο ζωής, που εκτείνεται από τις οικονομικές και πολιτικές απόψεις, μέχρι τον πολιτισμό, την κουλτούρα και την εξωτερική εμφάνιση. Καθώς, η αποδοχή του συγκεκριμένου μοντέλου, αποτελεί προϋπόθεση, ώστε να γίνει κάποιος αποδεκτός, παραγωγικός, και τελικά λειτουργικά αναλώσιμος, από τον σκληρό πυρήνα του συστήματος.

Η διαφορετικότητα σε κάθε της εκδοχή, από υποκειμενική επιλογή ή λόγω αντικειμενικών αιτιών, διαταράσσει τον χυλό κοινωνικής ομοιομορφίας, που παρουσιάζεται ως μονόδρομη επιλογή ζωής, στα πλαίσια ενός συστήματος, που ξορκίζει το διαφορετικό, ως παράγοντα διασάλευσης της αυτοτροφοδοτούμενης -από τα ίδια της τα δυσώδη λύματα, κοινωνικής- πραγματικότητας.

Ο έκπληκτος συρφετός, δακρυσμένων αναλυτών και ευσυγκίνητων επαϊόντων, αποτελούν ταυτόχρονα πλευρά και αίτιο, της διαιώνισης της ρατσιστικής βίας σε κάθε της εκφορά, που φυτοζωεί στις σκοτεινές πλευρές της καθημερινότητας, και ανασύρεται μόνο εάν κριθεί, ότι είναι δυνατόν ο πόνος και η δυστυχία να δημιουργήσουν ακόμη ένα πεδίο κερδοφορίας, νεκρόφιλης αυτή την φορά.

Ο σεβασμός και η σιωπή ποτέ δεν αποτέλεσαν χαρακτηριστικά, αυτής της αιμοσταγούς οπερέτας κερδοσκόπων. Τουλάχιστον ας τα επιλέξουν, όσοι -ελάχιστοι έστω- κατανοούν την σημασία της καθαρότητας του πόνου του θανάτου, που δεν μπορεί να γίνεται βορά στις διαθέσεις, ενός ασεβούς, κοινωνικού φαρισαϊσμού.