Το τέλος της λιτότητας δεν μένει πιά εδώ: Ο «κοινωνικός διάλογος» του υπουργείου εργασίας και το εργατικό κίνημα // γράφει ο Βαγγέλης Ζέρβας //

Την περασμένη Τρίτη, ο υπουργός Εργασίας Π. Σκουρλέτης, με επιστολή του (1) προς τους «κοινωνικούς εταίρους» (ΓΣΕΕ, ΣΕΒ, ΕΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, ΣΕΤΕ), καλεί σε τριμερή συνάντηση την Τετάρτη 15 Απρίλη στο υπουργείο Εργασίας για να συζητήσουν «αναφορικά με το περιεχόμενο των σχεδιαζόμενων νομοθετικών παρεμβάσεων για τα θέματα του κατώτατου μισθού και των συλλογικών διαπραγματεύσεων». Η συνάντηση αποτελεί ουσιαστικά μια συνέχεια προηγούμενων συναντήσεων της ηγεσίας του υπουργείου με τους φορείς αυτούς.

Οι εργαζόμενοι, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα που αποτελεί βασικό πεδίο συγκρότησης της εργατικής τάξης, γνωρίζουν καλά ότι δεν υπάρχει πιο ασφαλής οδηγός για τον χαρακτήρα μιας πολιτικής και ενός κόμματος από την αντίληψη και κυρίως την πρακτική για το εργατικό κίνημα. Και εδώ οι 20 προτάσεις του υπουργείου εργασίας είναι ενδεικτικές και αποκαλυπτικές της κυβερνητικής πολιτικής γραμμής.

Πιο συγκεκριμένα:

Στις προτάσεις προαναγγέλλεται η αύξηση του κατώτατου μισθού. Προεκλογικά η κυβέρνηση είχε εξαγγείλει την επαναφορά στα 751 μεικτά δηλαδή σε ότι ίσχυε μέχρι το Φεβρουάριο του 2012. Παρά τις ρητορικές για «ξήλωμα των μνημονίων» και «τέλους της λιτότητας» η πραγματικότητα είναι ότι :

Η ρύθμιση αυτή αφορά αποκλειστικά και μόνο το 10% των εργαζόμενων στο σύνολο των 1.371.450 μισθωτών της χώρας (περίπου 140.000 εργαζόμενοι) που αμείβονται με μισθό 500-600 ευρώ, δηλαδή με τον κατώτατο μισθό των 586 ευρώ ή 511 ευρώ για νέους έως 25 ετών σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία (Σεπτέμβρης 2014) (2).

Βέβαια εδώ δεν υπολογίζονται οι κατηγορίες εργαζομένων που δυνητικά μπορεί να επηρεάζονται από τον κατώτατο μισθό (πχ εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης). Όμως είναι πολύ δύσκολο αν όχι απίθανο -στην σημερινή πραγματικότητα του ιδιωτικού τομέα- να θεωρήσουμε ότι οι εργαζόμενοι σε αυτές οι κατηγορίες θα επηρεαστούν άμεσα την επόμενη μέρα μιας τέτοιας ρύθμισης. Και αυτό γιατί μιά κυβερνητική εξαγγελία του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα δεν σημαίνει από μόνη της και πολλά πράγματα. Είναι γνωστή η καθημερινότητα της ζούγκλας της μερικής απασχόλησης, της μαύρης εργασίας, των εικονικών εργαζόμενων, της ανύπαρκτης εργατικής νομοθεσίας, του χτυπήματος των ταξικών συνδικάτων και των συνδικαλιστών.

Υπάρχουν δηλαδή πάρα πολλοί μηχανισμοί και τυπικοί και πραγματικοί που δίνουν την δυνατότητα στους εργοδότες, ειδικά στην μερική απασχόληση και σε αντίστοιχες μορφές εργασίας, να ακυρώνουν αυτές τις ρυθμίσεις. Και για αυτούς τους μηχανισμούς ,που αναπτύχθηκαν σε πρωτοφανή βαθμό τις τελευταίες δεκαετίες με αποκορύφωμα την περίοδο των μνημονίων, δεν υπάρχει τίποτα στις προτάσεις του υπουργείου και έτσι ναρκοθετείται η προσπάθεια να διασφαλιστούν ακόμα και αυτά τα ψίχουλα στην πράξη όχι μόνο για τους εργαζόμενους στην μερική απασχόληση αλλά και για τους υπόλοιπους. Όταν η κυβέρνηση αποδέχεται όλες τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης (ενοικίαση, μερική απασχόληση και εκ περιτροπής εργασία) και με δεδομένη την αυξητική τάση που έχουν αυτές οι συμβάσεις στις νέες προσλήψεις, προς αντικατάσταση των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης, γίνεται φανερό ότι ακόμα και μια επαναφορά στο μέλλον του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ δεν μπορεί να καλύψει στο ελάχιστο τις πραγματικές απώλειες στο εισόδημα των χαμηλά αμειβομένων εργαζομένων. Έτσι το πολυδιαφημισμένο «τέλος της λιτότητας» όχι μόνο δεν περιλαμβάνει το 85-90% της εργατικής τάξης (στην καλύτερη περίπτωση) αλλά ούτε και για το υπόλοιπο 10% σημαίνει ανάκτηση των απωλειών. Και εδώ δεν υπολογίζουμε ότι το τσάκισμα των εισοδημάτων της εργατικής τάξης δεν προέρχεται μόνο από μισθολογικές μειώσεις αλλά από τα χαράτσια, την φορολογία, της αυξήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ κ.α. 

 

συνεχίστε την ανάγνωση http://praxisreview.gr/index.php/2-uncategorised/49-2015-04-13-21-46-09

αναδημοσίευση http://praxisreview.gr