Εξουσία, χωρίς επανάσταση, υπόδειγμα αριστερής απολογητικής // γράφει ο Χρήστος Μιάμης //

Το κοινωνικό και πολιτικό συμβάν, ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, όπως και η ενδεχόμενη κυβερνητική προοπτική του Podemos, στην Ισπανία, χλευάζουν την θεωρητική καρικατούρα του J. Holloway -και ανάλογων στοχαστών- περί της προταγματικής παραίνεσης " να αλλάξουμε τον κόσμο , χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία". Καθώς καθίσταται φανερό, ότι είναι δυνατόν η ψευδώς αριστερή και ταυτόχρονα θεωρητικά και πολιτικά μικροαστική, φαλκιδευμένα "ανθρωπιστική" φρασεολογία, είναι δυνατόν να καταλάβει την εξουσία χωρίς να αλλάξει τον κόσμο.

Η κατάληψη της εξουσίας χωρίς επανάσταση, προσιδιάζει και ολοκληρώνει ιστορικά την ανάλογη προτροπή του E. Bernstain " Το κίνημα είναι το παν, ο σκοπός είναι τίποτε". Είτε ως φάρσα, είτε ως τραγωδία λοιπόν, η ιστορία επαναλαμβάνει τον εαυτό της.

Η κριτική των όπλων , υποκλίνεται στο δήθεν όπλο της κριτικής, η επανάσταση γίνεται αλλαγή με ειρηνικά κοινοβουλευτικά μέσα, το σκίσιμο του μνημονίου γίνεται επαναδιαπραγμάτευση των όρων εφαρμογής του, η άμεση επαναφορά των μισθών -στα όρια πείνας- των 751 ευρώ, γίνεται σταδιακή επαναφορά με γνώμονα τις μισθολογικές αντοχές της επιχειρηματικότητας, το τοκογλυφικό χρέος ονομάζεται χρέος προς τους εταίρους, και τελικά η αριστερά ταυτίζεται όλο και περισσότερο με το περιορισμένο πολιτικό ύψος και το πεπερασμένο ιστορικό βάθος του ΣΥΡΙΖΑ.

Ναι λοιπόν, η αριστερά του αστικού ρεαλισμού στην πολιτική, στην οικονομία και στην κουλτούρα, μπορεί να πάρει την εξουσία χωρίς επανάσταση. Δεν χρειάζεται καν την επανάσταση. Τα μέσα και οι μέθοδοι του αστικού κοινοβουλευτισμού αντιστοιχούν με τρόπο ιδανικό, και στο περιεχομενικό και στο μορφικό φορτίο της πολιτικής της πρότασης.

Μιας πολιτικής πρότασης που συνοψίζεται στην παραδοχή, " Αφήνουμε ανέγγιχτη την πηγή της εκμετάλλευσης, την οργάνωση της παραγωγής και της οικονομίας όπως και την δομή των παραγωγικών σχέσεων, εξωραΐζουμε τις πιο αιχμηρές πλευρές του κράτους και της άσκησης της πολιτικής, και αντιμετωπίζουμε με φιλανθρωπία τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ".

Είναι φυσικό λοιπόν. Μια τέτοια στρατηγική επιδίωξη δεν χρειάζεται επανάσταση. Μπορεί να δρομολογηθεί με τους δοσμένους όρους του αστικού κανονιστικού πλαισίου. Εκτός από μια εξαίρεση φυσικά. Αυτή αφορά την ιστορική στιγμή όπου ο καπιταλισμός βρίσκεται στο σημείο έξαρσης των κρισιακών του φαινομένων όπου, η πολιτική πρόταση της αριστεράς των γαρυφάλλων, μετατρέπεται άρδην σε χαοτική ονειροπαγίδα, επαναφέροντας τους φορείς της με γδούπο, στη πεισματάρικη καπιταλιστική πραγματικότητα.

Καθώς στην κατάσταση κρίσης, οι φορείς της αστικής εξουσίας, δεν πειραματίζονται ούτε με την διαστολή των ορίων της δημοκρατίας ούτε με την μετάλλαξη των όρων της οικονομίας, προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Το κύριο μέλημά τους εξαντλείται στην εμπέδωση των όρων επιβολής του πολιτικού και οικονομικού τους σχεδιασμού, με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, με όποιο κόστος. Δηλαδή με όλα τα μέσα βίας και καταστολής που παρέχει το κράτος, με όλους τους τρόπους κοινωνικής συντριβής και οικονομικής αφαίμαξης του κόσμου της εργασίας, με πλήρη αδιαφορία για τα κεκτημένα της αστικής δημοκρατίας, που απομένουν να τα υπερασπίζονται αιθεροβάμονες αριστεροί, που προσπαθούν επιπρόσθετα, να πείσουν τους φτωχούς και τους απόκληρους αυτού του κόσμου, ότι θα χάσουν κάτι ανεκτίμητο. Πρόκειται για ψεύδος.

Η αλήθεια είναι ότι τρομάζουν στο ενδεχόμενο να απολέσουν οι ίδιοι και τα κόμματά τους, αυτή την ειδυλλιακή γωνία "στο περίπτερο του κήπου" των καπιταλιστών, που τους επιτρέπει για χρόνια ολόκληρα, να συνδιαλέγονται ερήμην, και στο όνομα του κόσμου της εργασίας.

Απέναντι στο εξουσία χωρίς επανάσταση, δεν στέκεται το επανάσταση χωρίς εξουσία. Άλλωστε πρόκειται για δύο όψεις, μια κοινά αποδεκτής παραδοχής. Ότι σε κάθε περίπτωση οι ουσιαστικοί όροι άσκησης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, θα θέτονται πάντα από τους πραγματικούς φορείς αυτής της εξουσίας.

Το υπό πλήρη αντιδραστική αναμόρφωση ευρωπαϊκό πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο, αποδεικνύει ακριβώς αυτό το γεγονός. Καθώς δρομολογούνται διαδικασίες επιστροφής στις πηγές ενός αστικού προτάγματος, που αναδομεί την σχέση του με την πολιτική εξουσία, την οικονομία και το κράτος, αντλώντας από την εμπειρία των πιο καταστροφικών ιστορικών επεισοδίων της ανθρωπότητας. Πρόκειται για μια αντιδραστική παλινόρθωση. 

 

συνεχίστε την ανάγνωση : http://praxisreview.gr/index.php/2015-04-20-20-06-27/61-2015-06-07-13-36-21

Πηγή : http://praxisreview.gr