Απεργία λοιπόν, τι άλλο ;

Είναι σύνηθες να σκεφτόμαστε την απεργία ως μια στιγμή. Ως ένα άθροισμα στιγμών που το πέρας τους σημαίνει και το τέλος της απεργίας. Ωστόσο η απεργία είναι κάτι πολύ περισσότερο από την ημέρα της απεργίας. Είναι πρωταρχικά ότι προηγήθηκε, και καθοριστικά ότι έπεται, μετά την ολοκλήρωση της απεργιακής κινητοποίησης.

Η πολιτική πράξη της απεργίας είναι ταυτόχρονα πολιτική θέση , πολιτική στάση, πολιτισμικό αποτύπωμα, κοινωνική λογοδοσία. Με την έννοια ότι η λογική της απεργίας, συνιστά καθοριστική πλευρά και εκφορά μιας ολιστικής καθημερινής πρακτικής έτσι ώστε, η κάθε απεργιακή στιγμή να μην ξοδεύεται αλόγιστα, προστιθέμενη σε μια ακολουθία όμοιων κινηματικών στιγμών.

Άλλωστε η απεργία όπως και κάθε κορυφαία κινηματική διαδικασία δεν είναι μονόπρακτο. Δεν μπορεί να είναι μια έξαρση κοινοτυπίας, ανάμεσα σε όμοιες ή περίπου όμοιες περίπου αναμενόμενες “εξάρσεις”. Ειδικά η αυριανή απεργία δεν είναι ή δεν πρέπει τελικά να εξελιχθεί σε μια απολογητική της συντεχνίας, αλλά αντίθετα είναι ανάγκη να αποτελέσει το έναυσμα, ώστε να καταστεί διαυγές στον κόσμο της εργασίας και σε ολόκληρη την κοινωνία, ότι κανένα εργασιακό, ασφαλιστικό ή άλλο δικαίωμα δεν μπορεί και δεν θα εκπληρωθεί εντός του καπιταλιστικού μνημονιακού πλαισίου, πολιτικής και οικονομίας.

συνεχίστε  #marxism