Δημοψήφισμα τώρα, για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ

Το πρόσφατο Brexit κατέδειξε την ισχύ δύο καθοριστικών δεδομένων :

• Το πρώτο δεδομένο, σχετίζεται με την ραγδαία αύξηση της έντασης των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες εκβάλουν στο πεδίο του γεωπολιτικού και οικονομικού ανταγωνισμού με την ηγεμονία διαλυτικών και αποσαθρωτικών τάσεων.
• Το δεύτερο δεδομένο, αφορά στην έκδηλη δυστοπία άρθρωσης οποιαδήποτε εναλλακτικής πρότασης απέναντι στο κυρίαρχο υπόδειγμα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, αν αυτή δεν αμφισβητεί τα αρχετυπικά στοιχεία συνοχής του καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας.

Στα πλαίσια ενός πολεμικού καπιταλισμού όπως αυτός που κυριαρχεί στις μέρες μας, οι αντιθέσεις που ενυπάρχουν εντός του, γεωπολιτικές και οικονομικές, δεν μπορούν να επιλυθούν πάρα ως έκφραση μιας διαρκούς και ανειρήνευτης σύγκρουσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Καθώς δυνατότητες όπως και ιστορικά περιθώρια για την σύναψη ενός νέου συναινετικού κοινωνικού συμβολαίου δεν υφίστανται. Όποιες δυνάμεις επικρατήσουν σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, θα επιβάλλουν το σύνολο της πολιτικής τους στρατηγικής είτε αυτό είναι το κεφάλαιο, είτε η εργατική τάξη.

Το πρόσφατο Brexit κατέδειξε με τρόπο εκκωφαντικό την πολιτική ένδεια των δυνάμεων που μιλούν στο όνομα της αριστεράς ακόμα και του κομμουνισμού, όχι μόνο στην Ελλάδα- που ήταν αναμενόμενο- αλλά και διεθνώς. Πολιτική ένδεια που είναι απότοκο της έλλειψης επαναστατικής στρατηγικής που να μπορεί να συνομιλήσει με τα τεκταινόμενα της συγκυρίας και να εξάγει συμπεράσματα που να είναι σε θέση να αξιοποιηθούν στην πάλη των εργαζόμενων και των λαών, στην προσπάθεια χειραφέτησης τους από την καπιταλιστική κυριαρχία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δυστοκία θεωρητικής και πολιτικής εννοιολόγησης του δημοψηφίσματος στην Μ. Βρετανία. Καθώς πρόκειται για ένα αποτέλεσμα που ανέδειξε το βάθος και την έκταση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, αλλά ταυτόχρονα αποκάλυψε την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης της εργατικής τάξης, που με έκδηλο πολιτικό ερασιτεχνισμό προσμετρήθηκε στις ορδές των φασιστών και των εθνικιστών που ως έκφραση μιας διαφορετικής στρατηγικής εντός της βρετανικής αστικής τάξης, προσπάθησαν έλλογα να επιβάλλουν την ατζέντα τους.

Η εργατική τάξη της Μ. Βρετανίας ψήφισε, μίλησε, αλλά αγνοήθηκε, ακόμη και από αυτούς που μιλούν στο όνομά της.

συνεχίστε Εργατικό περιοδικό Praxis