Κυριαρχία, δίκαιο, απόφαση

Στο κέντρο της συζήτησης που αφορά στην κυριαρχία και στην απόφαση, τοποθετείται το Κράτος, ο Ηγεμόνας, ο φέρων την εξουσία της λήψης αποφάσεων, που στην θεώρηση του Carl Schmitt, εκφέρεται ως θεϊκή μέριμνα, που πραγματοποιείται, όταν τα όρια της κανονικότητας δεν μπορούν πλέον να συγκρατήσουν τις αποσχιστικές τάσεις από το κυρίαρχο κανονιστικό πλαίσιο εξουσίας. Στην συγκεκριμένη αντίληψη παρατηρείται, μια ανορθόδοξη σύζευξη μεταξύ μιας πολιτικής θεολογίας και μιας πολιτικής τακτικής διακυβέρνησης. Καθώς η θέση ότι ο Κυρίαρχος, επιβάλλει την κατάσταση εξαίρεσης, και ότι αυτή η απόφαση πιστοποιεί την κυριαρχία του, με την αποδοχή ότι η κατάσταση εξαίρεσης αποτελεί μια συνειδητή μορφή διακυβέρνησης, συνιστούν ταυτόχρονα, ένα θεωρητικό και πολιτικό πλέγμα, που μένει αδιάφορο στα αίτια λήψης μιας απόφασης, που έχει επιβληθεί στον Κυρίαρχο από την ίδια την κίνηση της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας.

Το ότι ο Κυρίαρχος, σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή λαμβάνει απόφαση περί επιβολής μιας κατάστασης εξαίρεσης, δεν αποδεικνύει την κυριαρχία του αλλά μάλλον την απευκταία -για την κυρίαρχη τάξη- δυνατότητα, απώλειας αυτής.

Η εσωτερική σαθρότητα του θεωρητικού οικοδομήματος του Carl Schmitt, έγκειται στην συνειδητή ή μη αγνόηση, ή ακόμη περισσότερο έκδηλη αδυναμία κατανόησης, της πολυπλοκότητας των ανακατατάξεων που έχουν διενεργηθεί έως την έλευση της κατάστασης εξαίρεσης. Με την έννοια ότι η πραγμάτωση της κατάστασης εξαίρεσης αποτελεί απόρροια αλλεπάλληλων, ασύμπτωτων, και εν πολλοίς αδιανόητων δυναμικών διαδικασιών, που εξωθούν σε διαστολή τα όρια της κανονικότητας, προκαλώντας την συστολή τους ως αναγκαία αντίδραση, στο απευκταίο, της ανατροπής του πλαισίου αναπαραγωγής της κυρίαρχης κανονικότητας. Η κατάσταση εξαίρεσης από αυτή την σκοπιά δεν αποτελεί απόδειξη κυριαρχίας, αλλά μάλλον, απόπειρα απονενοημένης αντίστασης εκ μέρους της κυρίαρχης τάξης.

συνεχίστε Εργατικό περιοδικό Praxis