Λίγα λόγια για τη Βίλα Αμαλία

Traverso Rossa : Μια πολύ σοβαρή τοποθέτηση με αφορμή τα γεγονότα στην Βίλλα Αμαλία. Μια τοποθέτηση που εστιάζει στα ουσιαστικά πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα του ελληνικού αναρχικού υποδείγματος.

Η Βίλα Αμαλία, όπως και άλλες καταλήψεις στις μεγάλες πόλεις, λειτουργούσαν για πολλά χρόνια. Είναι αλήθεια ότι έδιναν ζωή σε ορισμένα νεκρά κτίρια. Όπως εννοεί τη ζωή κανείς. Πάντως από την παρακμή και την εγκατάλειψη, οι καταλήψεις είναι προτιμότερες. Είναι προτιμότερο να λειτουργεί ένα κτίριο υπό κατάληψη παρά να το παίζουν στην monopoly οι κυβερνήσεις που ονομάζουν ανάπτυξη τις μπίζνες τους με το κεφάλαιο. Δεν συμφωνώ ιδεολογικά με τις ομάδες οι οποίες συνηθίζουν να καταλαμβάνουν κτίρια, όχι επειδή τα καταλαμβάνουν, αλλά για άλλους λόγους που δεν είναι της παρούσης. Μπορεί μαζί τους να έχω χίλιες διαφωνίες. Εκατομμύρια όμως διαφωνίες έχω με όσους τους κατηγορούν, τους καταδικάζουν, τους χρεώνουν διάφορα φαιδρά και επιχειρούν να τους παρουσιάσουν ως το πρόβλημα της χώρας.

Πρόκειται για μια συνήθη τακτική. Στοχοποίηση μιας ομάδας έτσι ώστε να στραφεί σύσσωμη η κοινωνία απέναντί της. Πρώτα ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι, μετά οι συνταξιούχοι, μετά οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ, μετά οι υπάλληλοι των ΟΤΑ, μετά οι υπάλληλοι της Βουλής, πάντα οι μετανάστες και τώρα οι «γνωστοί-άγνωστοι». Κοινό σημείο αναφοράς ότι πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις τα μίντια σαν έτοιμα από καιρό εμφανίζονται διατεθειμένα να κατασπαράξουν την ομάδα που στοχοποιείται. Και φυσικά ένας εκφασισμένος λαός που με κανιβαλικό τρόπο μασάει ό,τι του σερβίρουν στο πιάτο της αποχαύνωσης.

Είναι προφανές όμως ότι η υπόθεση της Βίλα Αμαλία αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ορισμένα από τα αδιέξοδα του αναρχικού χώρου. Καταρχάς δείχνει πόσο αποκομμένο είναι το αναρχικό κίνημα από τον υπόλοιπο λαό. Ποιος βγήκε να τους υπερασπιστεί; Κανείς! Λογικό, όταν επιτίθεσαι ή πανηγυρίζεις επιθέσεις απέναντι σε εργαζόμενους και έχεις ανάγει ως μοναδική πολιτική σου πάλη τον πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ σε κάποια μεγάλη απεργία. Φυσικά δεν μπορώ να εξομοιώσω μια κατάληψη ενός δημόσιου κτιρίου με τις ομάδες που δημιουργούν τα επεισόδια. Άλλωστε αυτές έχουν αποδείξει αρκετές φορές πόσο …ευάλωτες είναι στην προβοκάτσια. Δεν είναι όμως όλοι οι αναρχικοί προβοκάτορες. Όμως οι πραγματικοί αναρχικοί δεν μπορούν παρά να μην χρεωθούν και τις προβοκάτσιες.

Επίσης αναδεικνύεται ο περιορισμός της πολιτικής δράσης του αναρχικού κινήματος. Αντί να ανοιχθεί στον λαό κλείνεται στα ντουβάρια και οργανώνει εντός αυτών τις δραστηριότητές του. Με το να μετατρέπεις σε φετίχ μια κατάληψη εξαντλείς την επαναστατικότητά σου βαυκαλιζόμενος ότι πέτυχες την επανάσταση εντός των τειχών. Όμως η ύπαρξη αυτών των καταλήψεων ενδεχομένως να έχει λειτουργήσει και ως βαλβίδα αποσυμπίεσης, ως χώρος εκτόνωσης των αναρχικών, ως ψευδαίσθηση της δήθεν νίκης τους απέναντι στο κατασταλτικό κράτος.

Όλα αυτά μέχρι τώρα. Τώρα το χουντικό, αστικό κράτος στραγγίζει κάθε ίχνος αντίστασης, ακόμα και αυτές που δεν το απειλούν άμεσα. Στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να επιβεβαιώνει την απόλυτη κυριαρχία του πάνω στον δημόσιο χώρο. Επιβεβαιώνει και τις αμφιβολίες όσων πιστεύουν πως δεν μπορείς να φτιάξεις νησίδες ελευθερίας σε ένα ανελεύθερο καθεστώς.



Πηγή :2310net