Ανοργασμική αριστερά

 

 

Υπάρχει ένα σημείο στο βιβλίο της Αλιέντε «Του έρωτα και της σκιάς» όπου περιγράφεται ίσως μια από τις πιο ερωτικές σκηνές στην λογοτεχνία όπου οι δύο πρωταγωνιστές κυνηγημένοι από το φασιστικό καθεστώς και έχοντας μόλις ανακαλύψει ένα ορυχείο γεμάτο με πτώματα αντιφρονούντων, σε ένα ζοφερό τοπίο θλίψης και ήττας, ολοκληρώνουν τον έρωτά τους, ξορκίζοντας ταυτόχρονα την ήττα, την θλίψη και τον θάνατο. Η μισή μαγεία, η μισή ουσία της ζωής ενυπάρχει στον μυστικισμό της πορείας προς την ολοκλήρωση του σκοπού. Η άλλη μισή όμως είναι ακριβώς η ίδια η ολοκλήρωση του σκοπού που διαλύει ταυτόχρονα κάθε μυστικισμό, πραγματώνοντας την επίτευξη του σκοπού κυοφορώντας σε χρόνο ενεργού παρόντος, μια νέα αφετηρία.

Τι σχέση έχει η αριστερά με όλο το παραπάνω ; Απολύτως καμία. Ή μάλλον έχει μια σχέση αντιστροφής. Καθώς πρόκειται για μια αριστερά που αέναα ταξιδεύει στον ιστορικό χρόνο αναζητώντας, τρόπους, εκφορές, διαδικασίες , εμπόδια και δικαιολογίες για να αναβάλλει , να καθυστερήσει και εν τέλει να ακυρώσει την επίτευξη του σκοπού. Πότε οι αντικειμενικές συνθήκες δεν είναι ώριμες, πότε ο υποκειμενικός παράγοντας δεν είναι έτοιμος, πότε απαιτείται η εκπλήρωση άλλων καθηκόντων που η εκπλήρωσή τους αποτελεί όρο, για την δρομολόγηση του σκοπού. Η αριστερά στην οποία αναφέρομαι ορκίζεται φυσικά νυχθημερόν στο όνομα του περιβόητου σκοπού. Σε αυτό το σημείο ορίζουμε ως σκοπό για να συνεννοηθούμε την Επανάσταση.

Λοιπόν η επανάσταση , χωρίς «Ε» κεφαλαίο, για να αποφύγουμε την «κομμουνιστικά ορθόδοξη» τυπολατρία, αποτελεί για αυτή την αριστερά τον υπέρτατο σκοπό, που θεωρητικά διατρέχει κάθε της σκέψη , κάθε της κίνηση, κάθε της κείμενο και συνεδριακό ντοκουμέντο. Οι αγαπημένες της φράσεις, ξεκινούν συνήθως με τα « Ο Λένιν είπε.....» , «Οι κλασσικοί έχουν κάνει ξεκάθαρο ότι....» « οι αντικειμενικές συνθήκες δεν είναι ώριμες...¨» « ο βερμπαλισμός της επαναστατικής βουλησιαρχίας δεν λαμβάνει υπόψη του την ανάγκη της βασικής αντίθεσης στην συγκυρία που είναι το μνημόνιο, το δημοκρατικό ζήτημα, τα μονοπώλια, η εξάρτηση της χώρας από τα ξένα μονοπώλια που.....». Η εκφορά του λόγου και ο ίδιος ο λόγος έχουν μεγάλη σημασία καθώς, σχετίζονται άρρηκτα με μια αριστερή μήτρα εκφοράς αυτού του λόγου που διαβιεί παρασιτικά στο σώμα της εργατικής τάξης σε ημιθανή κατάσταση. Μια κατάσταση που έλλογα δεν της επιτρέπει να αντιληφθεί ότι ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν και τόσοι άλλοι, είπαν , έγραψαν αλλά κυρίως έπραξαν. Επέλεξαν δηλαδή να ολοκληρώσουν το ταξίδι, την πορεία προς την επίτευξη του τελικού σκοπού με την διττή τους ιδιότητα ως επαναστάτες κομμουνιστές αλλά και ως ζώντες οργανισμοί.

Ο Κάστρο ξεκίνησε την επανάσταση στην Κούβα με δώδεκα άτομα. Ο Τσε επέλεξε να διαδώσει την επανάσταση στο Κονγκό και στην Βολιβία, αναλαμβάνοντας το κόστος να ολοκληρώσει την επιλογή του, να είναι επαναστάτης-κομμουνιστής. Ο Λένιν όπως πρόσφατα μου θύμισε ένας παλιός σύντροφος, σε συνθήκες ήττας, παραδεχόταν « ότι όλοι οι διεθνιστές του κόσμου χωράμε σε ένα βαγόνι» χωρίς αυτή η διαπίστωση να τον εμποδίσει να γράψει και να πράξει τα μέγιστα για να καταστεί εφικτή πραγματικότητα η επανάσταση στην Ρωσία, λοιδορώντας και ορθά απόψεις περί καθυστέρησης της Ρωσίας σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο που προέκριναν την ανάγκη περαιτέρω οικονομικής ανάπτυξης και την πραγμάτωση αστικοδημοκρατικών καθηκόντων. Είναι ιστορικά πλείστες φορές επιβεβαιωμένο, ότι οι «γεροντοκόρες» της ζωής και της πολιτικής πάντα βρίσκουν λόγους και δικαιολογίες στο να αποφύγουν και να αναλάβουν την απόπειρα ολοκλήρωσης του σκοπού της επανάστασης, θεωρητικοποιώντας την δική τους προσωπική και συλλογική ήττα απαιτώντας αυτή να γίνει κτήμα και της ίδιας εργατικής τάξης, τα συμφέροντα της οποία ευαγγελίζονται ότι εκπροσωπούν και προασπίζονται.

Ας μεταφέρουμε λοιπόν όλη αυτή την αριστερή θεωρητική και πολιτική νεκρολογία, στο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό πεδίο που συγκροτεί η ελληνική εκφορά της καπιταλιστικής κρίσης. Το θεωρητικό και πολιτικό υπόδειγμα της ελληνικής εκδοχής της ως άνω αριστεράς πραγματώνεται σε δύο βασικούς πυλώνες :

1. Η Ελλάδα είναι μια χώρα υπό κατοχή, αναπόδραστα και συντριπτικά δεμένη στο άρμα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων συνεπώς...

2. Η πρώτιστη αναγκαιότητα είναι να απαλλαγούμε από την εξάρτηση πολιτική και οικονομική των ξένων μονοπωλίων, να δομήσουμε μια ανεξάρτητη εθνική ανάπτυξη, να κατοχυρώσουμε την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία , και στην συνέχεια αφού εκπληρώσουμε κατά γράμμα όλο το συνταγολόγιο της αστικοδημοκρατικής εξέλιξης και περάσουμε στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, τότε και μόνο τότε θα αρχίσουμε να ψελλίζουμε κάτι για την περιβόητη επανάσταση.

Ή αλλιώς :

1. Η Ελλάδα έχει ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, δηλαδή έχει χαρακτηριστικά καπιταλισμού αφού μάλλον είναι καπιταλιστική (ευφυής διαπίστωση!) αλλά καθώς βρισκόμαστε σε καθεστώς μνημονίου είναι αναγκαίο :

2. Για την συγκεκριμένη συγκυρία να επιλέξουμε ως βασική αντίθεση, ως βασικό πεδίο αντιπαράθεσης είτε το μνημόνιο, είτε το χρέος που αποτελούν κομβικά ζητήματα μέσω των οποίων μπορεί να συγκροτηθεί ταξική συνείδηση η οποία αργά αλλά σταθερά θα εκτείνεται ποσοτικά και θα μεταλλάσσεται ποιοτικά.

Ας ξαναγυρίσουμε στον έρωτα λοιπόν. Ποιός στα σοβαρά μπορεί να θεωρεί ότι η ολοκλήρωση ενός έρωτα είναι απότοκο, απόρροια και γέννημα μιας γραμμικής διαδικασίας συσσώρευσης ποσοτικών και ποιοτικών στοιχείων που οδηγεί σε μια τελολογική ολοκλήρωση του, όταν πια θα έχουν συντρέξει όλοι οι αναγκαίοι αντικειμενικοί και υποκειμενικοί όροι ; Ποιος πραγματικά είναι δυνατόν να ζει και να κατανοεί την πολιτική και ειδικά την εργατική πολιτική με όρους πρακτικής αριθμητικής και πρωτόγονης λογιστικής ; Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν τέτοιοι, άνθρωποι και ρεύματα, κάτι που ωστόσο μόνο θλίψη και αποστροφή μπορεί να προκαλεί για την δυσωδία της φορμόλης που αναδύουν.

Ας ξαναγυρίσουμε στην πολιτική. Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα υπό κατοχή. Η εργατική τάξη της Ελλάδας είναι υπό την κατοχή, την κυριαρχία και την ολοκληρωτική ηγεμονία της ελληνικής αστικής τάξης που διεξαγάγει ένα πόλεμο σε διπλό επίπεδο προσπαθώντας να διατηρήσει την θέση της στον διεθνές ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό πλέγμα όντας η ίδια ιμπεριαλιστική ενώ ταυτόχρονα επιτίθεται με όλες της τις δυνάμεις στον εσωτερικό αντίπαλο -την εργατική τάξη- ώστε να καταφέρει να απαντήσει στις ανάγκες του εξωτερικού πολέμου με τις λοιπές αστικές τάξεις ισχυροποιώντας την ηγεμονική της θέση σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Διαλεκτική σε προνηπιακό στάδιο ονομάζεται το ως άνω. Χρήσιμη όμως για τα πρώτα βήματα στην χώρα της διαλεκτικής σκέψης.

Η τέχνη της πολιτικής και δει της εργατικής πολιτικής δεν έγκειται στην «απαράμιλλη» «ικανότητα» να αποκόβεις τις επιμέρους αντιθέσεις που προκύπτουν από την την κυρίαρχη, καθώς το επίπεδο ταξικής συνείδησης που προσδοκά κάποιος να συγκροτηθεί σε επίπεδα πιο εύληπτα για την καθυστερημένη εργατική τάξη, θα παγιωθεί σε αυτά τα επίπεδα και έλλογα θα οδηγηθεί σε δρόμους ανταγωνιστικούς προς την επαναστατική προοπτική , σε δρόμους ειρηνικής επίλυσης των επιμέρους, που ιστορικά αφήνουν ανέγγιχτη την βασική , την κυρίαρχη αντίθεση. Δεν υφίσταται ειρηνικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό. Δεν υπάρχει τρόπος συναινετικής αποχώρησης της αστικής τάξης από το προσκήνιο της ιστορίας αν δεν εξαναγκαστεί να το κάνει με την ωμή, ξεκάθαρη ταξική βία του κόσμου της εργασίας. Κάτι που ωστόσο ο τελευταίος ποτέ δεν θα επιλέξει αν υπό την επίδραση μιας μαλθακής και ηττημένης αριστεράς συγκροτεί την συνείδηση του σε «ρεαλιστικά» αιτήματα περί διαγραφής του επαχθούς χρέους, εξόδου από το ευρώ και άλλα παρόμοια, που συνιστούν αστική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση.

Ας πάμε και στους « επαναστάτες». Φυσικά έξω από την ΕΕ, φυσικά επανάσταση, φυσικά διαγραφή του χρέους , φυσικά ανατροπή της κυβέρνησης. Αλλά καθώς η εργατική τάξη δεν καταλαβαίνει -ενώ συνήθως καταλαβαίνουν κάποιες περιθωριακές ομάδες μερικών δεκάδων ατόμων που αυτοανακηρύσσονται κόμμα της εργατικής τάξης- στο «κόμμα» διαλεγόμαστε με τις μεγάλες αφηγήσεις, στο μέτωπο παλεύουμε για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, και στο κίνημα δίνουμε την μάχη του μισθού για την τιμή των όπλων. Όλα αυτά αποκομμένα φυσικά από μια συνολική συνεκτική αντίληψη ολοκληρωτικής σύγκρουσης με το κεφάλαιο από το όλο της εργατικής τάξης που αν υπάρχει μια πιθανότητα να αποδεσμευθεί από την φυλακή του κεφαλαίου, αυτή διαπερνάται από τον απαράβατο όρο να πράττει η ίδια πολιτική, να παράγει η ίδια ιδεολογία, πολιτισμό και πολιτική γραμμή σύγκρουσης με τις επιλογές της αστικής τάξης σε κάθε επιμέρους συγκυρία.

Βαίνοντας προς ανακεφαλαίωση , αν θεωρούμε ότι η Ελλάδα είναι χώρα καπιταλιστική που το 2013 έχει επιτέλους διαβεί το στάδιο του ελεύθερου ανταγωνισμού και βρίσκεται στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, είναι και η ίδια ιμπεριαλιστική. Προφανώς σε χαμηλότερη βαθμίδα ανάπτυξης από άλλες ηγεμονικές ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις και σε υψηλότερη βαθμίδα ανάπτυξης από άλλες αστικές τάξεις γεωπολιτικά και οικονομικά υποδεέστερες. Συνεπώς δεν χρειαζόμαστε -εννοώ οι εργάτες και όσοι αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές- κάποιο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο αποδέσμευσης της εθνικής αστικής μας τάξης από πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά υπέρτερες που την καταπιέζουν, αλλά ένα αντικαπιταλιστικό εργατικό επαναστατικό μέτωπο που σε συνθήκες «ειρήνης» μη στρατιωτικής σύρραξης δηλαδή, να επιδιώκει με στρατηγική του την επανάσταση και με τακτική του την δημιουργία ενός εργατικού κοινωνικού ρεύματος που θα συγκροτηθεί στην βάση της στρατηγικής επιλογής του, την ολομέτωπη αντιπαράθεση με την εγχώρια αστική τάξη , ενώ σε συνθήκες στρατιωτικής σύρραξης -αγαπημένο θέμα της πατριωτικής αριστεράς- είτε αν η ελληνική αστική τάξη καταρχήν αμύνεται ή καταρχήν επιτίθεται το καθήκον του θα αφορά την διεξαγωγή σκληρού πολέμου ενάντια στην αστική του τάξη με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους με βασική επιδίωξη την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη.

Το «Δεν πολεμάμε» για τα συμφέροντα της αστικής τάξης είτε αυτά απειλούνται είτε αυτά επεκτείνονται, είναι φυσικό να προκαλεί τα εθνικά αισθήματα της πατριωτικής αριστεράς που ηδονίζεται στο να αποδεικνύει πόσο πιο πολύ πατριώτες είναι οι αριστεροί και οι κομμουνιστές από τους αστούς, παραχαράσσοντας και μολύνοντας το κομμουνιστικό πρόταγμα με το εθνικό μικροαστισμό της, αλλά μια τέτοια αριστερά μπορεί ελεύθερα και ιδανικά να αναζητήσει ένα νέο Μεταξά και να στοιχηθεί στα νώτα του. Καλό δρόμο.

Η αντιιμπεριαλιστική, πατριωτική, όπως και η σοσιαλδημοκρατική αριστερά αποτελούν πειθήνια κατοικίδια του αστικού πολιτικού συστήματος, τελείως απαραίτητες για την διατήρηση της αστικής καπιταλιστικής ηγεμονίας και κυριαρχίας, τελείως επιζήμιες για την εργατική τάξη της οποίας η απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου εγκλωβίζεται στα πεπερασμένα όρια της αριστερής ρεαλιστικής σχεδιομανίας, που από τα σχέδια της ιστορικά και μόνιμα λείπει η επιδίωξη της ολοκλήρωσης του σκοπού. Η επιδίωξη της επίτευξης της τελικής λύσης της βασικής αντίθεσης, που διαπερνάται σε κάθε περίπτωση από την υλική πραγμάτωση της στρατηγικής επιλογής της επανάστασης που δεν διαμεσολαβείται από τις επιμέρους αντιθέσεις που ανά συγκυρία προκύπτουν αλλά αυτή επιδρά σε αυτές υποτάσσοντάς τες στην επιδίωξης ολοκλήρωσης του σκοπού. Δηλαδή της τελικής λύσης της κυρίαρχης αντίθεσης. Η πορεία είναι πολλά. Αλλά ο σκοπός είναι τα πάντα. Για να παραφράσω μια ρήση γνωστού οπορτουνιστή σοσιαλδημοκράτη.

Η ανοργασμική παρουσία τόσο στην ζωή όσο και στην πολιτική , η ανικανότητα, και αδυναμία ολοκλήρωσης της στρατηγικής επιλογής προδίδει και μαρτυρά και την αποτυχία της ίδια της πορείας προς αυτή. Η πολιτικά, ιδεολογικά, και κοινωνικά ανοργασμική αριστερά έλλογα απεχθάνεται τις μεγάλες αφηγήσεις καθώς κατανοεί ότι δεν προσιδιάζουν στις πεπερασμένες ιστορικές της δυνατότητες, για αυτό και τρέμει μπροστά στην ιδέα της διασάλευσης των «σιδερένιων νόμων» της ιστορίας καθώς δεν μπορεί η ίδια να πράξει ιστορία παρά μόνο να περιφέρει το άψυχο κουφάρι της μηρυκάζοντας ρήσεις των κλασσικών.

Έχουμε ανάγκη μια επαναστατική κομμουνιστική αριστερά «κυνηγό και ονειρευτή». Κυνηγό του ρεαλισμού του καπιταλιστικά ανέφικτου, και ονειρευτή του ταξικά αναγκαίου. Οι κομμουνιστές είναι αυτόχθονες της χώρας της ελευθερίας και όχι συμβολαιογράφοι και λογιστές της ταξικής πάλης. Ο εσμός της αριστεράς της ήττας και της ταξικής μιζέριας βαίνει όντας κοινωνικά και πολιτικά παραπληγική με γεωμετρική πρόοδο σε άλλη μια συνθηκολόγηση είτε λόγω ανικανότητας είτε λόγω αδυναμίας.

Ας αφεθεί στην μοναξιά ενός ακόμη αποχαιρετισμού στα όπλα.