Για μια διαλεκτική των φτωχών // γράφει ο Χρήστος Μιάμης //

Αδύνατον να προβλεφθούν οι μικρές στιγμές , τα εκατοντάδες ή ακόμη και χιλιάδες "μικρογεγονότα" που διαμεσολαβούν τον πολιτικό χρόνο, -και διαμεσολαβούνται από αυτόν- μέχρι την τελική και ταυτόχρονα αφετηριακή ρήξη, του απερχόμενου με το επερχόμενο. Η μόνη ασφαλής πρόβλεψη είναι αυτή που σχετίζεται με την στρατηγική. Μόνο μέσα από την οπτική της στρατηγικής είναι δυνατόν να διακρίνουμε έστω πρωτόλεια, την μορφή του επερχόμενου μέλλοντος. 

Ο πολιτικός χρόνος δεν μπορεί να υπαχθεί σε κάποιο ιδιόμορφο "ωρολόγιο πρόγραμμα", όπου σε κάθε χρονική στιγμή του, μπορεί να αντιστοιχηθεί ένα συγκεκριμένο γεγονός ή μια συγκεκριμένη δράση που θα προκαλέσει, ένα ντετερμινιστικά αναμενόμενο γεγονός. Έλλογα λοιπόν, ο πολιτικός χρόνος είναι κυρίως ξεκούρδιστος, άναρχος , αντιφατικός, γελοιοποιώντας με τρόπο τραγικό, κάθε θεώρηση που τον κατανοεί μονοδιάστατα προσθετικά, ή μονόδρομα αφαιρετικά. 

Επιπλέον, τα επιμέρους "μικρογεγονότα" που δεν είναι εφικτό να προσδιοριστούν ουσιαστικά και μορφολογικά πριν ακόμη συμβούν, δεν υποτάσσονται γραμμικά στην στρατηγική επιδίωξη. Στην όποια στρατηγική επιδίωξη. Αν και η τελευταία αποτελεί την πυξίδα, και τον καθοριστικό προσδιοριστικό παράγοντα της ποσότητας και της ποιότητας των επιμέρους δράσεων ή γεγονότων που σχετίζονται με αυτή.

Η στρατηγική βρίσκεται σε άμεση διαλεκτική όσμωση με τον πολιτικό χρόνο. Είναι η ποιότητα και η φύση της στρατηγικής που δρα διασταλτικά ή συσταλτικά ως προς αυτόν, και της οποίας τα κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά γεννήματα, αποκτούν "πρόσωπο" μέσα στα δυναμικά όρια του πολιτικού χρόνου. 

Αν προσχωρήσουμε στην παραδοχή ότι η αμετάκλητα έλλογη στρατηγική από την σκοπιά του κόσμου της εργασίας, εκφέρεται μέσω της αναγκαιότητας επαναστατικής υπέρβασης του καπιταλισμού, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ερώτημα της συγκεκριμένης μορφής που μπορεί να λάβει η επαναστατική στρατηγική, σε αντιδιαστολή προς μια επιδερμική ανάλυση που -ψευδώς- ενδέχεται να την θεωρήσει, ως αυτονόητη και αδιαμφισβήτητα μοναδική. 

Διττή είναι η κυρίαρχη απόπειρα ιστορικής έκφρασης της επαναστατικής στρατηγικής. Η πρώτη αφορά στην αέναη επάνοδο του μεταφυσικού προτάγματος της "ιδανικής στιγμής" της "σωστής ώρας",που εγκλωβίζεται σε μια διηνεκής αναμονή, και η δεύτερη στην έκφραση μιας μονότονα ίδιας σε κάθε καμπή της ιστορικής εξέλιξης "επαναστατικής ανυπομονησίας", που εξαντλείται σε ένα "ιερό" βερμπαλισμό, εξαντλώντας ταυτόχρονα, τους πόρους μετουσίωσης της επαναστατικής στρατηγικής, σε υλική πραγματικότητα.

Οι δύο αυτές προσεγγίσεις σχετίζονται -με τρόπο οργανικό-, με την μαρξική αντίληψη περί τάξεων με τρόπο έκδηλα εκφυλιστικό γι αυτήν, καθώς αποτελούν παράγωγα απόνερα, μιας χυδαίας και αν-ιστορικής στα μέσα, και διαλεκτικά φτωχής στους σκοπούς, ερμηνευτικής προσέγγισης της μαρξικής θεωρίας.

Πρώτο μέλημα, να αφαιρέσουμε την "μοράβια" που έχει καλύψει την μαρξική θεώρηση περί τάξεων, ευτελίζοντάς την σε ένα στατικό ερμηνευτικό μοντέλο, που εγκαλεί την πραγματικότητα σε προσαρμογή. 

Δεύτερο μέλημα, να απαλλαγούμε από την "σκουριά" ενός θεολογικού μαρξισμού, απόκοσμου, μυστικιστικού, απρόσιτου και ανοίκειου, για τον κόσμο της εργασίας.

Τρίτο μέλημα, να αναμοχλεύσουμε τους όρους της πολιτικής επανάστασης, ως μιας ζωντανής, συγκρουσιακής διαδικασίας, με "κοινωνική ψυχή".

συνεχίστε την ανάγνωση http://praxisreview.gr/index.php/2015-04-20-20-06-27/56-2015-05-10-17-14-45 

Πηγή : http://praxisreview.gr